Het voelt als thuis!

Hola lieve mensen!

Sneller dan verwacht, maar hier is weer een nieuw verhaaltje!

Al was ik van plan om dinsdag lekker naar het strand te gaan, de weerhouden dachten daar helaas anders over... De afgelopen paar dagen heeft het alleen maar geregend. Dus in plaats van een uitstapje naar het strand, ben ik niet verder gekomen dan het dorpje Pucón. Ik ben een paar keer op en neer gelopen op zoek naar US Dollars en een Lonely Planet van Argentinië. Ook heb ik even nagevraagd of het mogelijk is om mijn Chileense simkaart in argentinie te gebruiken, maar helaas... Moet even een nieuwe aanschaffen in Argentinië! Lonely planets kosten hier helaas een godsvermogen, maar gelukkig mocht ik die van het hostel in pucón lenen en terug sturen met de post wanneer ik m niet meer nodig heb! Super lief vrouwtje van dat hostel! Toen ze mij heel beteuterd mijn nat geregende was van de lijn zag halen, bood ze me gelijk aan om ze in de wasdroger te doen, de schat! Het allermooiste was nog wel dat ze mij een nacht te weinig in rekening heeft gebracht en ook vergeten was dat ik de eerste nacht in een duurdere kamer had geslapen. Slecht georganiseerd systeem, maar het bespaarde mij wel mooi €16. 'S avonds was het weer een komen en gaan van mensen in het hostel. Het is onwijs leuk om zo veel nieuwe contacten te leggen, al weet je dat het maar voor korte duur zal zijn en ook een beetje oppervlakkige vriendschapjes zijn. Het is toch altijd handig om contacten te hebben. Zeker aangezien ik alleen reis kan het heel leuk zijn om later in mijn reis weer met die mensen afspreken. Zo heb ik met die Amerikaanse meiden afgesproken om weer te meeten in puerto natales, hopelijk lukt het! Zij willen graag dezelfde route lopen als ik in Torres del paine (het beroemde 'W' circuit, simpelweg vernoemd naar z'n vorm), dus wie weet lukt het ons om die met z'n drieën te doen! Eddie wilt waarschijnlijk een andere route lopen, het grotere circuit. Die duurt voor mij alleen te lang (7-8 dagen) en dat is waarom ik de 'W' route ga lopen. Dus dat is waar onze wegen zullen scheiden.

Woensdagochtend was er door de weergoden gelukkig een pauze ingelast en kon ik droog naar mijn busstation lopen. Om half acht in de ochtend liep ik door de nog natte, lege straten van Pucón. De vulkaan die ik enkele dagen geleden nog zo mooi kon zien liggen, met zijn mooie besneeuwde top, was nu op eens 'verdwenen' achter een dik wolkendek. Tegelijkertijd voelde het een beetje of het pronkstuk van de omgeving, mijn overwonnen trofee, was weggenomen!
Met de bus reden we een soort zigzag route en kwamen we toevallig ook in de stad waar Eddie twee dagen geleden naar vertrokken was. Ik was dan ook niet verbaasd, dat Eddie in eens de bus in stapte. Aan z'n kop was af te lezen dat hij flink had gezopen de avond ervoor, dus hij ging lekker z'n roes weg slapen in de bus. Na een busrit van 6 uur in totaal, voor mij dan (voor Eddie 3 uur), kwamen we aan in puerto varas. Helaas lijkt het er op dat Eddie het Schotse weer meegenomen heeft en regende het hier ook toen we de bus uit rolde. Na een grote omweg hadden we ons hostel bereikt. Meteen zijn we t stadje ingegaan om de boel te verkennen. Maar eerst hebben we ons misselijk gegeten aan een heerlijk, gigantisch stuk chocolade taart! Wat hadden wij dat verdiend zeg! Door het miezerige weer zijn we daarna verder door het stadje gelopen. Eddie op zoek naar hike kleren en ik op voedseljacht in de supermarkt. Ook zijn we langs een paar toeristenbureaus gelopen, maar er was niet veel spannends te beleven. Ook was ik niet van plan iets te boeken, aangezien het de aankomende dagen alleen maar zou regenen. 'S avonds hebben we met wat mensen van het hostel een heel leuk kaartspel gespeeld, wat ons uitgelegd werd door een Israëliër. Uiteraard heb ik iedereen even van tafel gespeeld! BAM!

Ik had graag een stukje willen fietsen, maar ook vandaag (donderdag) zag het weer er niet echt aantrekkelijk uit... Na het ontbijt, zijn Eddie en ik samen met twee Duitsers van het hostel op stap gegaan. We hebben gewoon een beetje door t stadje gewandeld toen het even droog was. Daarna zijn we lekker koffie gaan drinken en weer naar het hostel gegaan om te lunchen. Das ook grappig trouwens; ik dacht eindelijk van de Duitsers af te zijn, maar ze zijn moeilijk te ontwijken in Chili. De eigenaren van dit hostel spreken ook allemaal Duits. Heel eng! Maar het komt omdat Chili Duitse wortels heeft. Taart word hier ook 'kuchen' genoemd. In mijn hoofd is er weer een soort talenwirwar ontstaan! Best grappig effect om telkens te switchen van Spaans, naar Engels en (als het echt moet) naar Duits. Maar ik begin er wel steeds beter in te worden! Gisteravond heb ik nog Spaans gesproken met een Amerikaan, omdat hij het zo jammer vond dat niemand Spaans met hem sprak terwijl hij zo hard geoefend had. Arm ding! Dus ik offerde me wel even op ;) Maar helaas is het wel waar dat iedereen Engels spreekt.

Nu zit ik gewoon lekker rustig in het hostel met m'n alpaca trui aan. Muziekje d'r bij en de sfeer verbeterd meteen! Heel spontaan begint iedereen postkaarten te schrijven voor het thuisfront. Als het mooi weer was geweest, was dat er natuurlijk nooit van gekomen hè! Haha. Maar het is voor mij een mooi moment om gelijk weer een reisverslag te typen.
Morgenochtend vertrekken Eddie en ik naar onze boot, we zijn allebei heeeel benieuwd hoe t zal zijn! Ook al zijn de weersvoorspellingen niet al te gunstig... We gaan t zien! Ik zal dan waarschijnlijk 4 dagen zonder (internet)bereik zitten, dus jullie horen vanzelf wel weer van me!

Bedankt voor de leuke berichtjes! En Oma, maak je niet druk; voorlopig blijf ik even weg van de wildwater rivieren!

Dikke kus!