Van de boot naar de bergen!

Lieve volgertjes,

Ik ben weer veilig aan wal gekomen; tijd voor een nieuw verhaaltje! Ik heb mijn verhaal in meerdere delen geschreven op verschillende momenten, dus de opbouw is iets anders dan normaal. Maar het wijst zich allemaal vanzelf!

Vrijdagochtend, 8 maart, rond 9.00 stapte Eddie en ik bepakt en bezakt op de bus die ons van puerto varas naar puerto montt zou brengen. Vanuit puerto montt vertrok onze boot richting het zuiden met als eindpunt, 1000 km verder, puerto natales. Hier ben ik maandagmiddag om 16.00 aangekomen.

In de zeikende regen kwamen Eddie en ik aan bij de boot. Inchecken kon tussen 9.00 en 11.00 en de boot zou om 14.00 vertrekken. Alle tijd voor mij en Eddie om nog even flink inkopen te doen voor we aan boord zouden stappen. Van andere reizigers hadden we namelijk de tip gekregen om eigen drank mee te nemen. Dus als een soort alcoholisten stapten we aan boord met onze rinkelende boodschappentassen. In de wachtruimte hadden we al een paar leuke dames van Nieuw-Zeeland ontmoet en eenmaal aan boord volgde er al snel meerdere ontmoetingen. Het viel me nog mee hoe veel mensen er waren, ik schat zo'n 130 man. We moesten een kleine 2 uur wachten voor vertrek ivm het laden van alle vracht. Voor iedereen dus voldoende tijd om het schip even te verkennen. In mijn kleine kamertje, gedeeld met 3 anderen, had ik de grootste moeite om mijn backpack in een van de lockers te proppen, maar het is gelukt! Bij vertrek klaarde het weer gelukkig even op, dus konden we de stuurmanskunsten van onze kapitein goed in de gaten houden vanaf het dek! Al snel volgde een briefing over het verdere verloop van de reis en daarna werden we als kuddedieren naar de voederzaal geleidt. Elke avond zou er een avondprogramma zijn en de eerste avond was het karaoke ;) gezellig! Om gelijk even een goede indruk achter te laten bij onze medereizigers, hebben Eddie en ik netjes meegedaan met bohemian rhapsody! Ook waren er vele andere enthousiastelingen, aangezien er voor elk uitgevoerd nummer een gratis drankje werd uitgereikt ;)

Zaterdagochtend 8.00 werden we net zoals alle volgende ochtenden onze bedjes uitgelokt met de mededeling dat het ontbijt klaar stond. Om 9.00 zou het buffet sluiten, dus ik had weinig keus; ik moest mijn ochtendhumeur even aan de kant schuiven. Overigens is dat iets wat ik mijn hele reis doe. Ze zeggen wel is dat het gewoon een hele grote vakantie is, maar uitslapen valt niet onder deze categorie van vakantie ;) Overdag klaarde het weer elke keer op als we een highlight passeerde. Zo ook toen de eerste walvis gespot kon worden vanaf het dek. Het werd de eerste keren nog omgeroepen door de kapitein, maar na een tijdje was het gewoon een kwestie van geduldig op een bankje zitten en over de reling kijken. Om de 10 minuten kon je dan een mooie spuit water zien. Meer dan dat was het helaas niet. Ik had graag een staart willen zien, maar dat zat er niet in! Later op de dag werd even een D-tour gemaakt naar een schitterende gletsjer die te zien was vanaf het dek. Tussen alle drijvende ijsschotsen in het water, navigeerde de kapitein heel dicht in de buurt van de gletsjer. Perfect om een paar mooie plaatjes te schieten! Die avond zouden we de door fjorden beschermde wateren verlaten en open zee op gaan. We hadden allemaal het advies gekregen om een zeeziekpilletje in te nemen, dus dat had ik maar gedaan. Helaas bleek deze mooie placebo niet echt zijn werk te doen en werd ik als nog misselijk. Ik kreeg geen hap naar binnen bij het avondeten en ben daarna op aanraden van een staflid naar bed gegaan. Na een paar uur goed te hebben geslapen was ik weer helemaal de oude en kon ik nog mee doen met het avond programma! Dit keer was het filmavond en hebben we skyfall - James Bond gekeken.

Zondag waren we gelukkig weer terug binnen de fjorden en konden we wederom genieten van prachtige uitzichten! Highlight van de dag was een bezoekje aan een van de eilandjes waar een dorpje op gevestigd was met maar liefst 100 inwoners. Met kleine motorbootjes werden we van ons schip gehaald om vervolgens een korte wandeling over het eiland te maken. Regen werd weer afgewisseld door zonneschijn en daardoor heb ik een perfecte foto kunnen maken van ons schip, met een regenboog op de achtergrond! Op de terugweg naar ons schip zwommen er nog een paar vrolijke dolfijnen met ons mee, dus ons uitstapje was compleet!
Elke dag bij het ontbijt was er een korte briefing over de activiteiten van de dag. Ik volgde die uiteraard in het Spaans om mijn skills nog enigszins te onderhouden, want met een boot vol buitenlanders wordt er weinig Spaans gesproken. Dit kwam ook omdat ik voornamelijk om ging met Engelsen, Australiërs en kiwi's, dus ja dan is de voertaal al gauw Engels. 'S ochtends hadden we al uitgelegd gekregen dat we later op de dag even een gekke manoeuvre zouden maken om 2 rotsen te omzeilen; eerst een bocht van 90 graden naar rechts en kort daarop volgde er een bocht van 90 graden naar links. Best gaaf om te zien! Toen zaten we midden in het Engelse kanaal, een hele smalle doorgang tussen twee fjorden. Gaf wederom een spectaculair uitzicht!
De laatste avond had het beste avondprogramma van allemaal: Bingo! Ik heb expres verloren zodat ik een T-shirt zou krijgen als troostprijs, die ik erg graag wilde! Ik heb nu de titel 'Reina de bingo' (koningin van de bingo) gekregen en daar ben ik tot nu toe al 2 keer mee aangesproken door andere bootmensen ;) Achteraf gezien bleek het T-shirt een beetje groot te zijn, maja ik kan m vast goed gebruiken op een van mijn hikes. Na de bingo volgde een feestje en dus ging er flink wat drank doorheen! Iedereen ging los op de dansvloer en helemaal naar de getver!

Maandag was dan ook nationale brakke bekken dag en liepen er flink wat mensen met een kater voorbij! Voor mij was maandag een feestdag, want jawel; ik ben alweer een jaar samen met de aller liefste vriend ter wereld! Eddie had de moed niet gevonden om op tijd aan het ontbijt te verschijnen. Maar hij kwam precies op tijd boven water voor een van de laatste mooie uitzichten van onze reis. Aan boord kregen we nog een korte briefing over het park Torres del Paine, wat eigenlijk de hoofdreden is voor mensen om Puerto Natales te bezoeken. Ik had alles al gepland dus voor mij was het niet echt informatief. Na de lunch heb ik mijn spullen bij elkaar gezocht en heb ik mijn backpack weer dicht weten te krijgen (het blijft elke keer een leuke uitdaging). Bij aankomst in puerto natales moesten we nog even een uur wachten voor we aan land mochten, dus voldoende tijd om gegevens uit te wisselen en even op te zoeken waar mijn volgende hostel zich bevond (die had ik al gereserveerd). Eddie had niks geregeld qua overnachting (had ook niet anders verwacht), dus besloot hij gezellig met mij mee te gaan! Ook een van de Duitsers van het schip volgde mij (ze zijn moeilijk van me af te schudden die Duitsers). Puerto natales is maar een klein dorp, dus uiteraard kwamen we iedereen op straat tegen. De groet was dan ook: 'Zie je in de supermarkt!' En dat bleek waarheid te zijn. Want na aankomst in het hostel was het voor iedereen tijd om inkopen te doen voor de hike in Torres del Paine. 'S middags heb ik een klein gasstelletje gehuurd op aanraden van Gerard voor mijn 5daagse hike in Torres del Paine. Mijn verblijf in het park is in refugiés waar ik altijd heet water kan krijgen (om bijvoorbeeld nudles mee te koken), maar voor noodgevallen is het altijd fijn om een kookstelletje te hebben. Dus die heb ik voor een leuk prijsje kunnen huren. Ook had ik gelijk mijn buskaartje gekocht voor dinsdagmiddag, kortom; ik was er helemaal klaar voor! 'S avonds zijn we met een grote groep van de boot uit eten gegaan en ook in ons leuke restaurant leek het weer een soort reünie van de boot.

Dinsdagochtend ben ik nog even chocolade gaan kopen, want er werd mij door iedereen aangeraden om daar veel van mee te nemen (heb ik persoonlijk geen problemen mee). Ook had ik het advies gekregen om mijn buskaartje naar El Calefate, mijn volgende bestemming in Argentinië, alvast te kopen. Dus als ik terug kom uit het park heb ik nog een overnachting in Puerto natales en de volgende ochtend vertrek ik naar Argentinië. Toen was het tijd om mijn backpack klaar te maken voor de big hike... Al mijn kleren en boeken d'r uit en voedsel d'r in. In het park zal ik namelijk overnachten in refugiés, zoals ik zei. Maar aangezien die overnachtingen erg duur zijn, heb ik ervoor gekozen om mijn eigen eten mee te nemen, voornamelijk nudles en brood. Ook gebruik ik mijn eigen slaapzak, zodat ik niet extra hoef te betalen voor beddengoed. Alles wat ik uit mijn tas heb gehaald, kon ik achterlaten in mijn hostel in Puerto Natales, 'the singing lamb'. Dit is dus ook het hostel waar ik na mijn hike terug zal komen. Eddie heb ik gedag gezegd, want hij gaat een dag later het park in dan ik en gaat daar een andere route lopen. Het is wel mogelijk dat we elkaar tegen komen onderweg. Maar onze wegen scheiden nu toch echt na bijna 2 weken samen. 'S middags rond 14.30 vertrok mijn bus en dat is wanneer ik mijn laatste teken van leven gegeven heb, want ook in dit park heb ik geen mobiel bereik of internet. Mijn tocht heet de 'W' zoals ik al eerder heb verteld. Deze hike ga ik maken met 4 overnachtingen.

Dinsdagavond kwam ik aan bij mijn eerste refugié, waar ik meteen twee hikebuddies voor de volgende dag ontmoette, 2 Amerikaanse meiden. Zij hadden een klein probleem; aangezien hun was verteld dat ze toegang zouden hebben tot een keuken hadden ze allerlei lekkers meegenomen om te koken. Dit bleek helaas niet waar te zijn en zij hadden zelf geen kooksetje mee genomen. Dus ik bood hen mijn gasstel te leen aan, waar ze super blij mee waren. Voor mij is het toch voor noodgevallen. Als dank kreeg ik daarna een lekker glaasje wijn van hun en hadden we afgesproken om de volgende dag samen aan onze hike te beginnen.

Zo gezegd, zo gedaan. Woensdagochtend om 5.30 ging de wekker en 6.30 zijn we met z'n drieën aan onze tocht begonnen. Zij wilden namelijk graag voor zonsopkomst de bergen in om van het uitzicht te genieten. Dit bleek een geniaal idee te zijn! Niet alleen vanwege het mooie uitzicht, maar ook aangezien er nog niemand anders op pad was. De paden waren dus totaal verlaten het eerste deel van de tocht. Wel is het erg koud zo vroeg op de dag ;) Het warme Santiago met 30 graden heb ik ondertussen ver achter me gelaten. Nu liggen de temperaturen meer rond de 17 graden, maar in zo'n bergachtig gebied als Torres del Paine verschilt dat ook overal. Ons doel van de dag was 'mirador de los Torres', dit is een uitkijkpunt op dé bergtoppen van dit park die als een van de highlights mogen worden aanschouwd. Op weg hier naar toe kwamen we langs mijn volgende refugié. Hier heb ik mijn backpack achter gelaten en ben ik verder gegaan met mijn kleine rugtas met alleen de hoognodige spullen er in. Dit maakte het vervolg van mijn hike toch wel een heel stuk makkelijker, want al het eten dat ik mee de berg op zeul mag wel wat wegen! En aangezien ik geen ervaren hiker ben, is dit natuurlijk een super uitkomst. Het werd ook door meerdere mensen aangeraden en ik zag dat ik niet de enige was die zonder backpack liep; bijna iedereen laat zijn zware tas achter en pikt m op de terugweg weer op. Dat is natuurlijk het geval bij de 'W', dat je vaak heen en terug dezelfde route loopt. Heeft voordelen en nadelen. Maar ik geniet er dubbelop van! Wat heb ik het getroffen met het weer zeg! Stralende zon en een aangename temperatuur. T kan af en toe koud zijn door de frisse wind, maar verder helemaal top! Door een mooie bosroute kwamen me bij een wat rotsachtiger stuk. En van daaruit was het nog maar een klein stukje naar het uitzichtpunt. In totaal heeft het ons zo'n 3,5 uur gekost om er, als een van de eersten, te komen! Geweldig! Hier hebben we zeker zo'n twee uur gerelaxt in de zon en genoten van het uitzicht. Aan de ene kant een mooie besneeuwde berg en aan de andere kant een groenachtig meer met daarboven de drie statige Torres! Het zijn hele smalle puntige bergen (soort lange vingers koekjes, maar dan anders :p). Naast de Torres stond ook een hele gave berg die mij deed denken aan een groot stuk chocoladetaart (echtwaar ik verzin het niet), deze mening werd gedeeld met vele anderen! Sinds in in het park rondloop, ben ik al 14 anderen van de boot tegen gekomen. Een van hen slaapt vannacht in dezelfde refugié als ik, dus waarschijnlijk heb ik weer een loopbuddie voor morgen. De twee Amerikaanse meiden gaan namelijk het park uit, op naar een volgende bestemming. Hoe dan ook zal ik mensen tegen blijven komen van de boot, want bijna iedereen loopt dezelfde route (we starten alleen allemaal op een ander moment en de een overnacht in refugiés en de ander op een camping). Na een heerlijke wandeling terug naar beneden kwamen we rond 14.30 weer terug bij mijn refugié en heb ik de twee Amerikaansen gedag gezegd. Hier kwam ik 4 bootmensen tegen met wie ik warme chocomelk heb gedronken en gezellig heb gebabbeld. Ook heeft een andere reiziger mij een paar muslierepen gegeven die ze niet meer nodig had, aangezien zij vanavond het park alweer uitgaat. Onwijs gezellig dus allemaal! Ik zit nu aan een geweldig mooie rivier, die vlak langs de refugié stroomt, mijn reisverslag te typen en onwijs te genieten van het uitzicht. Het zonnetje zit nu even achter een wolk, maar net was het erg lekker warm. Ik had in principe makkelijk door kunnen lopen naar mijn volgende refugié aangezien dit nog maar 4 uurtjes lopen was en dus makkelijk haalbaar. Maar ik heb nou eenmaal hier een overnachting geboekt, dus houd ik me aan mijn vooraf uitgestippelde route, want er is al voor betaald! De Amerikaansen zeiden dat ik goed moest gaan 'sponzen' oftewel; alle indrukken goed in je op nemen! Met zo'n prachtige omgeving als deze is dat echt geen probleem! Ik zit nu al een tijdje aan de oever en vermaak me prima, maar t wordt nu toch wel fris zonder zon, dus ik ga mijn avondeten is voorbereiden!

Zoals verwacht heb ik donderdag samen gelopen met Claire, een Française van de boot. Het was een vrij makkelijke dag aangezien de route voornamelijk downhill was. Op de kaart werd aangegeven dat het in 4,5 uur te lopen is. Uiteraard hebben wij daarom rustig aan gedaan en veel pauzes gehouden om de tijd te vullen en van het uitzicht te genieten. Onderweg ben ik Shana en Daniele, de twee Amerikaanse meiden uit pucón, tegen gekomen. Heb ze maar kort gesproken, omdat ze nog een flink stuk moesten naar hun volgende overnachtingsplaats. Maar het was onwijs leuk om ze weer te zien! Ze vertelde me dat ze elke dag op zoek waren naar mij en dat ze bij willekeurige tenten hadden gevraagd of ik er in zat. Het was dan ook prachtig om hun koppen te zien toen ze me eindelijk gevonden hadden! Haha! Claire was helaas minder gezellig dan ik had gehoopt (vond t een beetje een muts), dus ik was van plan om de volgende dag lekker in m'n eentje te lopen. Na 6 uurtjes kwamen we bij onze knusse refugié aan. Hier liep ik Michelle en Chris, een Engels stel van de boot, wederom tegen het lijf. Erg gezellig om steeds bekende mensen tegen te komen! Ook kom ik telkens een Amerikaans stel van de boot tegen, die ook de 'W' lopen.

Zoals gezegd ben ik vandaag, vrijdag, lekker in m'n eentje op stap gegaan. Om 7.45 liep ik weg bij de refugié met de ochtendgloed nog op de besneeuwde bergen. Ik was van plan om voor zonsopgang te vertrekken, maar mijn bedje was vannacht gelukkig iets warmer dan de voorgaande nachten en dus bleef ik nog even liggen. Achteraf gezien was dat maar goed ook, aangezien de paden vol liggen met keien waar je liever niet je enkels over wilt breken. Terwijl bijna iedereen nog aan het ontbijt zat, was ik al op pad om van de stilte te genieten. Het uitzicht is bijna te mooi om te omschrijven. En mijn camera kan de kleuren niet zo mooi vastleggen als ze werkelijk zijn. De meren die ik in elke vallei zie liggen, lijken wel nep zo helderblauw dat ze zijn! En elke berg is hier anders van kleur en vorm. Niet zoals in de Alpen waar de bergen toch allemaal redelijk gelijk van soort zijn. Om 9.00 kwam ik de eerste tegenliggers pas tegen. Ook rende er een vrouw aan mij voorbij. Ze had nog net de tijd om een foto van mij te maken, maar toen excuseerde zij haarzelf en vloog weer verder. Je ziet hier ook mensen met een baby of gitaar hiken, dus van hardlopers sta ik ook al niet meer te kijken! Precies op schema arriveerde ik na 2 uur camping Italiano. Hier kon ik wederom mijn backpack achterlaten zodat ik de 'middelste poot' van de 'W' heen en terug kon lopen met alleen mij kleine rugtas. Deze vallei wordt de French valley genoemd. De route naar het uitzichtpunt is bijna net zo mooi als het laatste uitzicht zelf. Terwijl ik mijn weg door het bosachtige pad omhoog werkte, werd het steeds drukker. Maar met de opwekkende muziek van mijn iPod ben ik de French valley als een trein omhoog geschoten en heb ik vele mensen ingehaald. Ik had 's ochtends intens genoten van de stilte om me heen, maar ik merkte wel dat ik met muziek in m'n oren een veel constanter ritme had terwijl ik liep. Na 3 uur bereikte ik (strak op schema) het uitzichtpunt, waar je een 360 graden uitzicht hebt en omgeven wordt door bergen. Zoals ik zei is elke berg anders, dus welke kant je ook op kijkt; het zicht is enorm verschillend. De meest indrukwekkende berg was toch wel de enorme bergwand aan de westzijde van de vallei. Deze was bedekt met sneeuw en om het half uur hoorde je een enorm gerommel van de berg af komen en als je op tijd om keek, kon je geweldige lawines zien! Ongelofelijk gaaf! Recht daar tegenover, aan de oostzijde, stonden bergen die uit een soort lichtbruin gesteente zijn opgebouwd. Deze bergen zijn veel puntiger dan de enorme bergwand ertegenover. En helemaal onderaan de vallei kon ik het prachtige blauwe meer zien liggen waar ik 's ochtends langs gelopen was. Het bospad werd af en toe afgewisseld met een rotsachtige klim. Hier was de route niet echt duidelijk aangegeven en was de uitdaging dus ook iets groter om de juiste weg te vinden. Zeker op de weg terug was dit leuk, want daardoor had ik het idee dat ik een compleet nieuwe route liep. In 2 uur tijd stond ik weer op camping Italiano om mij backpack op te pikken. En hier begon het laatste en geestelijk meest slopende deel van de dag: de laatste 7,5 kilometer die de dagteller op 28 kilometertjes zouden zetten. Het was een vrij makkelijk te lopen route en voornamelijk vlak. Maar aangezien ik bijna al mij energie al had verbruikt in de French valley, was dit simpele stukje toch iets pittiger dan verwacht. Wat moralistisch gezien ook niet echt mee hielp was het drastische landschap... In 2011 heeft een Israëlische hiker hier namelijk een gigantische bosbrand veroorzaakt. Dus overal zie je afgebrande bomen. Geeft een heel droevig gezicht. Ik heb letterlijk een soort vreugdekreet geschreeuwd toen ik eindelijk, na 2 uur mijn refugié 'lodge Paine Grande' zag liggen! Bijna kruipend rolde ik naar binnen om me te melden bij de balie. Deze refugié lijkt wel een hotel zo groot dat ie is! Ik heb hier een opgemaakt bed en een handdoek met zeepje voor me klaarliggen. Daar moest ik dan ook aanzienlijk meer voor betalen, maar na een dan van 10,5 uur, was deze luxe meer dan welkom! Na een kokend hete douche en mijn stevige nudles-maaltijd, zit ik nu zo suf als een konijn mijn verslagje te typen. Morgen wordt weer een gigantisch pittige dag, dus ik duik gauw m'n bedje in! Nu maar hopen dat ik m'n benen nog kan bewegen morgen ;)

Omdat ik zo'n ontzettend ochtendmens ben, ging de wekker vandaag, zaterdag, weer om 6.00 uur. Ik hoopte op die manier de drukte wederom voor te zijn. En dat is gelukt! Op het rustigste pad tot nu toe begon ik aan mijn tocht naar 'gletsjer Grey'. Ik heb nog nooit zo'n overweldigende stilte gehoord als vandaag. Het enige wat ik kon horen als ik stil stond, was mijn eigen ademhaling. Verder hoorde ik niks! Geen vogels, geen rivier, geen wind, geen mens, helemaal niks! Onderweg ben ik wederom een paar bootmensen tegen gekomen. Een van hen slaapt vannacht in het zelfde hostel als ik in puerto natales. Het is vandaag echt aan ieders gezicht af te lezen dat ze er wel klaar mee zijn. De vermoeidheid is wel erg groot ondertussen. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Ik heb hier namelijk niet echt de beste nachten beleeft ;) en ik ben niet de enige! Het grootste deel van de route voerde mij langs een prachtig helder meer, waar na verloop van tijd enkele ijsschotsen langs dreven. Hoe dichter ik mijn doel naderde, hoe meer ijsschotsen er in het water dreven. De pijn aan m'n voeten negerend ben ik stevig op mijn doel afgestapt en na 3,5 uur bereikte ik zelfvoldaan het uitzichtpunt over de grootste gletsjer die ik ooit gezien heb! Onderaan de gletsjer dreven geen ijsschotsen, nee het leken meer ijs-eilanden zo groot! Bij dit prachtige uitzicht heb ik mijn laatste bammetjes gegeten van deze trip. Men had gezegd dat er, een paar kilometer verderop, een tweede uitzichtpunt was, die dichterbij zou zijn. Maar ik dacht dat ik daar niet genoeg tijd voor zou hebben, want ik moet om 18.30 de boot hebben die mij naar het vertrekpunt van mijn bus zal brengen om op die manier het park te verlaten. Dus ik ben heel rustig terug gelopen en heb voldoende tussenstops gehouden om al mijn eten op te maken, aangezien ik dat toch niet mee mag nemen naar Argentinië. Want morgen ga ik al weer de grens over! Om 11.00 vertrekt mijn bus naar El calefate, waar ik ongeveer om 18.00 aan zal komen. Hier begint een soort sprint tot aan Buenos Aires, waar ik in 6 dagen moet zien te komen. 25 maart begint namelijk mijn extra weekje Spaanse les. Ik hoop daar mijn niveau af te ronden!
Om 17.00 uur, weer 22 kilometertjes rijker, kwam ik terug bij mijn refugié 'lodge paine grande'. Hier had ik mijn backpack achter gelaten. Heel gelukkig zit ik nu lekker na te genieten in de zon met mijn slippers aan. Ik had het de afgelopen dagen niet beter kunnen treffen qua weersomstandigheden, dus om hier nu in het zonnetje te zitten voelt als een heerlijke afsluiting. Samen met Claire, de Française, bespreek ik de gek gevormde berg waar we samen naar zitten te staren. Wederom komen we tot de conclusie dat deze echt de vorm heeft van een slagroomgebakje! Voor degene onder jullie die het niet geloven, ik heb voldoende bewijsmateriaal! Ik heb behoorlijk wat foto's gemaakt, dus dat moet goed komen. Vanaf lodge paine grande vertrekt over 10.00 minuutjes ook mijn boot; terug naar de beschaafde wereld!

In de bus terug naar huis voelde het bijna alsof ik een goed vriend achter liet, ben gewoon gehecht geraakt aan de prachtige omgeving. Om het af te leren heb ik nog even gauw een laatste foto vanuit de bus genomen, je weet maar nooit!

Ik ben nu weer veilig en wel in mijn hostel in Puerto Natales, waar ik zo lekker mijn bed ik duik. Die moet ik wel eerst even opmaken...

Dikke kus!