In een flits van curacautin naar Pucón

Hola chicos!

Como estan? Het reizen vergaat me tot nu toe zo goed, dat het schrijven er een beetje bij in schiet. Tijd om t weer even recht te zetten!

Mijn laatste bericht was uit een dorpje genaamd curacautin. Vorige week dinsdag heb ik daar samen met een Canadees echtpaar het prachtige park conguillo bezocht. We deelden een transfer en op de terugweg reden er twee Spanjaarden met ons mee, dus de kosten werden daardoor flink gedrukt. We hebben een pittige route gelopen van 26 km waarbij het eerste stuk behoorlijk steil was. Maar het uitzicht was geweldig: vulkanen, bos, een meer en gletsjers. Alles in een! Op de terugweg van onze steile klim, zijn we langs het meer gelopen. Hier heeft Brian, de Canadees even een snelle duik genomen en heb ik mijn voeten gekoeld. Heel snel zijn we toen doorgelopen, want de transfer zou ons ophalen om 20.00 uur. Met nog zeker 5 km in het vooruitzicht zouden we het niet op tijd gaan halen, maar gelukkig hebben we een stukje kunnen liften met een van de auto's die voorbij reden in het park.
'S avonds hebben de Canadezen en ik samen een welverdiend biertje gedronken op onze overwinning!

Woensdag heb ik even lekker uitgeslapen en ben ik daarna een uitstapje gaan maken naar een ander park: malalcahuello. Met een veel te vol lokaal busje ben ik uit curacautin richting het oosten vertrokken. Overal waar men maar wilt stopt het busje om passagiers in en uit te laten. Natuurlijk was ik te vroeg uit gestapt toen ik het plaatsje malalcahuello had bereikt. Gelukkig had ik met wat mensen in het busje gesproken en hebben zij de bus 50 meter verder laten stoppen om mij terug die bus in te trekken. De ingang van het park lag namelijk nog een kleine kilometer verderop. Haha, geweldig hoe behulpzaam de mensen hier zijn! Eenmaal het park bereikt, begon ik aan mijn solistische trip. Ik bedacht dat ik wel lekker rustig aan zou doen die dag, helaas was de rit wat steiler dan ik had gehoopt ;) onderweg ben ik hooguit 6 mensen tegen gekomen. Ik dacht allereerst dat ik echt helemaal alleen was, maar op de terugweg, na een leuk uitzicht op vulkaan llaima, kwam ik in eens 4 mensen tegelijk tegen. Het uitzicht was lang zo mooi niet als in conguillo, maar ik ben dan ook maar een heel klein stukje gaan wandelen. Verder in het park waren mooiere routes te lopen, maar ja mijn trip was natuurlijk gewoon bedoeld als een soort 'sunday stroll'. 'S avonds weer gezellig met de super aardige hosteleigenaren gepraat. Ze waren erg behulpzaam! Ook was er een groep Chilenen in het hostel die er doordeweeks sliepen vanwege hun werk. Heb leuk contact gehad met een van hen.

Donderdag ben ik op mijn gemakje richting Temuco vertrokken. Het was een speciale dag; namelijk de sterfdag van mijn vader. Dus het voelde voor het eerst sinds mijn verblijf in Chili heel raar en vervelend om niet thuis te zijn. Met afdwalende gedachten ben ik rustig op stap gegaan. In Temuco heb ik de mercado municipal en plaza de armas bezocht. Veel spannends vond ik het niet. Wel heb ik nog een beetje geshopt in falabella, hetzelfde warenhuis wat ik in Santiago ook had bezocht. Daarna ben ik met een tweede busje richting pucón vertrokken, mijn huidig verblijfplaats en een grote attractie voor vele toeristen. In pucón kun je van alles doen: vulkaan villarica beklimmen, raften, kajakken, skydiven, paardrijden, heet water bronnen bezoeken en ga zo maar door! Helaas was er bij aankomst in mijn hostel geen bed meer beschikbaar in een dorm/slaapzaal, dus heb ik voor een iets duurder prijsje een tweepersoons kamer met eigen badkamer genomen voor mijn eerste nacht. De opvolgende nachten zou ik weer op een slaapzaal terecht kunnen. Dus om die reden gaf de eigenaresse me nog wel wat korting. Bij aankomst heb ik meteen een super leuke dude, Eddie, uit Schotland ontmoet. Hij gaat net als ik met de boot van puerto montt naar puerto varas! Super gezellig! Dus ik heb een reisbuddy gevonden :) 's Avonds was is gauw langs alle toeristen bureaus gelopen om is te kijken wat ik zoal zou gaan doen deze dagen. Ik had meteen een vulkaan trip geboekt voor zaterdag. Aangezien die trips heel makkelijk gecanceld kunnen worden vanwege slechte weersomstandigheden, werd mij aangeraden om die excursie het eerst te boeken. Vrijdag wilde ik graag gaan hidrospeeden. Dit is een soort solistische vorm van raften waarbij je helemaal in het water ligt met wetsuit, helm, zwemvest en flippers aan. Onder je armen houd je een soort plank van schuim materiaal waar je met je bovenlichaam op ligt. Vervolgens zwem je daarmee de rivier af. Terwijl Eddie en ik een gezamenlijke maaltijd hadden, kwamen er in eens twee super gezellig Amerikaanse meiden binnen zeilen met de legendarische woorden: '¡¿hola chicos todos bien!?' (Met het meest overduidelijke Engelse accent uitgesproken :p). Dit is nu onze nieuwe lijfspreuk. Meteen hadden Eddie en ik er twee nieuwe buddy's bij en had ik iedereen overgehaald met mij mee te gaan hidrospeeden. Het mooie was nog wel dat shana, een van de Amerikaansen, niet kon zwemmen...
We hebben ons nog helemaal dood gelachen die avond, omdat in eens een soort luchtalarm afging in pucón. Iedereen van het hostel stond gelijk aan de infobalie om te vragen of de vulkaan op uitbarsten stond ;) het blijkt dus datzelfde het alarm elke dag om 12.00 even testen en dat het ook gebruikt wordt voor de brandweer om aan te geven dat er een ongeluk is gebeurt.

Vrijdag hebben we een onwijs gave ervaring gehad op de rivier! Eerst kregen we uitleg over wat je moet doen als je omvalt van je plank en hoe we moesten sturen met onze flippers en plank. De enige regel was: volg de gids! Nou dat heb ik geweten hoor; zodra je ook maar een halve meter uit het spoor van de gids wijkt loop je de kans om ff flink tegen een rots te smakken! Bij een van de eerste versnellingen in de rivier, werd ik iets meegetrokken door de stroming en ben ik even goed door elkaar geschud! Met een paar schrammen en deuken hebben we wel lachend de eindstreep bereikt, het was echt een van de vetste dingen tot nu toe! 'S middags zijn we samen met een groep Israëliërs van onze excursie naar het meer geweest wat aan pucón grenst. Hier hebben we lekker gechild op het strand onder het genot van een drankje. Eddie en ik moesten nog even op zonnebrillen jacht, dus dat hebben we 's avonds gedaan. Op de vulkaan heb je echt een goede zonnebril nodig met UV bescherming, en mijn huidige bril had dat denk ik niet. Uiteraard ben ik niet met alleen een zonnebril thuisgekomen... Ik had ook een hele leuke trui gekocht van alpaca wol! Die heb ik overigens elke avond aan sinds ik hier ben. Het koelt namelijk flink af 's nachts en ook 's ochtends is een trui geen overbodige luxe. Ondertussen heb ik Eddie gedoopt tot mijn homo broer. Hij is 36, dus bijhad mijn vader kunnen zijn maargoed ;) We kunnen het onwijs goed vinden samen en heerlijk dollen, dus dat wordt nog wat op die boot! Jammer is natuurlijk wel, dat ik hierdoor veel minder Spaans ben gaan spreken. Shana was stomdronken en had 's avonds een van de Israëliërs van het strand mee naar huis genomen, waar ze een beetje mee lag te krikken in haar slaapkamer. Nou goed, Eddie en ik hielden het natuurlijk niet meer! Met allermooiste volgde toen Daniel, de andere Amerikaanse haar vriendin vriendelijk, toch dringend verzocht om uit de slaapkamer te komen om vervolgens allebei stomdronken een dagplan van zaterdag te gaan bespreken.
Tussendoor werd ik super leuk verrast door een telefoontje van Maria, de vrouw met wie ik ontbeten heb in curacautin. Ze belde gewoon om even te vragen hoe het ging en waar ik was. Zo lief! Werkelijk de leukste verrassing tot nu toe in Chili!
Die avond wilde ik per sé naar wie is de mol kijken en dus was ik veel te laat naar bed gegaan...

Dat heb ik de volgende dag geweten natuurlijk! Zaterdag ging t wekkertje namelijk om 5.30 uur. Gezellig stonden we ons allemaal om 6.45 uur bij summit, de agencia, aan te kleden voor onze vulkaan excursie. We kregen een hele berg uitrusting mee van schoenen, ijskrabbers, regen jas en broek tot slee-uitrusting. Ja je leest het goed: ik ben een vulkaan af gesleed! Met onze backpacks volgestouwd zijn we met een groep van 12 man, onder begeleiding van 3 gidsen, de vulkaan op geklauterd. Helaas waren we niet de enige die van moeder natuur kwamen genieten... Ik stond met 100 beste vrienden van me boven op een vulkaan! Alsof je over de kalverstraat loopt! Met Eddie bij mijn zijde heb ik me naar boven geworsteld. Ook zaten er twee mensen van Alaska in mijn groep, die ontmoet je nou ook niet elke dag ;) het meest uitdagende deel begon toen we de sneeuwgrens bereikten. De ijskrabbers werden onder de voeten gebonden en we kregen uitleg over de juiste manier van lopen. Na een vermoeiende klim omhoog bereikte we eindelijk de top van de vulkaan. Helaas kan ik jullie niet vertellen hoe mooi het uitzicht was, aangezien er een grote wolk bovenop de top was gaan chillen... Wel stikte we een beetje in de rook van de vulkaan, die overigens erg actief is.
Het avontuur voor mij begon eigenlijk pas echt op de weg naar beneden. Want zoals ik zei gingen we sleeënd de helling af! Er waren speciale geulen in de sneeuw, die altijd gebruikt worden om door te sleeën. Wij kregen een soort luier over onze regenbroeken heen en konden gewoon op onze kont naar beneden suizen! Onze ijspik gebruikten we als rem en dat was wel nodig, want t ging toch een partijtje hard! Pfieuw! In 4 uur waren we boven, in 2 uur weer beneden. Halverwege hadden we gelukkig wel een mooi uitzicht, dus het maakte een hoop goed! Eenmaal terug gekomen in pucón, zijn Eddie, een Zwitser van mijn kamer en ik naar het strand gegaan om weer even bij te trekken van onze hike tot onze ergernis zagen we dat het op dat moment strakblauw was op de vulkaan! Waren we twee uur later op de top geweest, dan had ik jullie dus wel kunnen vertellen hoe t uitzicht was... Eenmaal terug in het hostel kwamen we een haveloze Daniel tegen, zij had ook de vulkaan beklommen met een andere agencia. Later ontmoetten we nog 2 nieuwe chicas uit Barcelona. Geweldig leuke meiden en onwijs geestig om het verschil nu pas echt te horen tussen castellaans en Chileens Spaans. Spanjaarden praten met zo'n leuk slisje, terwijl dat in Chili gewoon een s-klank is. Verder praten ze alsnog verschrikkelijk snel al had ik verwacht dat Spanjaarden langzamer zouden praten dan Chilenen. Balen! Maar wel erg fijn om nog Spaans te kunnen spreken :)
Elke avond loop ik op m'n tenen door mijn nieuwe slaapkamer, aangezien het nu een vol hok is met 3 hele ongezellige Duitsers en nog twee anderen. Daarbij gaat iedereen hier eerder naar bed dan ik en moet ik dus elke keer in het donker mijn bed zoeken.

Zondag was nationale chill dag. Iedereen die de vulkaan had beklommen moest echt even bijtrekken. Zo zijn we 's ochtends even naar het strand gegaan en hebben we de rest van de dag in de hangmatten gehangen bij het hostel. Ik heb de lonely planets van Chili en Argentinië even bestudeerd want mijn reis moet toch wel vervolgd worden! Ik heb mijn plannen een beetje gewijzigd om een stukje samen met Eddie te reizen. 6 maart vertrek ik naar puerto varas. Samen met Eddie vertrekken we 8 maart 's ochtends vroeg naar puerto montt en stappen we daar op de boot. Ook heb ik even mijn hike kleren gewassen, want die heb ik natuurlijk hard nodig in Torres del paine. 'S avonds hebben we een groot gezamenlijk diner gehouden met vrijwel iedereen van het hostel, behalve die 3 ongezellige Duitsers. Typisch op z'n tranquilo stijl begonnen we pas rond 23.30 te koken ;) dus dat werd een feestelijke avond! De Amerikaantjes waren al weer terug naar Santiago, waar ze op dit moment studeren. Maar waarschijnlijk komen zij volgende week ook naar puerto natales, dus wie weet zie ik ze daar nog!

Vandaag, maandag, is Eddie ook vertrokken. Hij gaat naar valdivia en daarna ontmoet ik hem weer in puerto varas (we slapen in hetzelfde hostel). Dus voor mij een mooie gelegenheid om er weer is solo op uit te gaan. Met een lokaal busje ben ik lekker opweg gehobbeld naar ojos del carbugua. Dit is een klein natuurparkje met allemaal leuke watervallen, meertjes en riviertjes. Na een wandeling langs alle uitzichtpunten had ik t behoorlijk warm gekregen en was ik op zoek naar een plek om te zwemmen. Dus ik schoot twee Chilenen aan om het te vragen. Zij vertelden me dat je in het park nergens mocht zwemmen, wat vreemd was want gister had shana hetzelfde uitstapje gemaakt en wel ergens gezwommen!? Maar goed, die Chileen zeiden ook tegen mij: er mag zoveel niet! Oftewel zoek een mooi meertje op en plons er lekker in. Das dus precies wat ik gedaan heb. Heb een paar hekjes ontweken en een paar borden genegeerd die zeiden: 'se prohibe bañarse' (verboden te zwemmen). Maar toen kwam ik ook bij het prachtigste, rustigste meertje van het hele park uit! Hier liepen in tegenstelling tot de rest van het park geen pottenkijkers, dus kon ik rustig een duik nemen. Helaas werd ik na een tijdje gespot door andere parkbezoekers en werd mijn rustige plekje alsnog overladen met nieuwsgierige mensen. Maja ik was wel de enige die lekker had gezwommen! Ook de meiden van Barcelona vonden mijn verhaal erg leuk geloof ik en herhalen nu de hele tijd mijn zin: '¡No puedo se bañarse, pero claro yo me bañe!' Oftewel: 'Het was verboden te zwemmen, maar ik heb uiteraard gezwommen!' Ben vanmiddag nog even langs de agencia van het hidrospeeden gelopen om de foto's te bekijken die geschoten zijn. Waren erg leuk! Zat een leuke actie foto van mij bij, maar had geen zin om daarvoor de hele cd te kopen. Na een goed bord pasta en wederom een gezellige avond kan ik weer met een tevreden gevoel naar bed! Morgen doe ik weer een rustig dagje en ga ik me klaar maken voor vertrek.

Het is weer laat genoeg voor vandaag, ik ga die Duitsers is even lastig vallen! Ik hoor graag van jullie :)

Dikke knuffel!