Van verkoudheid naar holte ontsteking

Hola!

De week is weer voorbij gevlogen en dus is het tijd voor een nieuw verslag.

Vorige week zaterdag zat Santiago wederom zonder water zoals ik jullie had verteld. Gelukkig was er zondagochtend niks aan de hand en kon ik me lekker opfrissen onder de douche. Ik was helaas niet meer in contact gekomen met Rick, die Nederlandse jongen, dus besloot ik om in m'n eentje op stap te gaan naar Cerro Santa Lucia. Dit is een mooi parkje gelegen op een berg die midden in de stad ligt. Eenmaal boven gekomen zigzaggend over alle paden en trappen, had je inderdaad een leuk uitzicht over Santiago. Maar ik moet zeggen dat ik het uitzicht van Cerro san Cristobal mooier vond, aangezien dit veel hoger was. Het was wel weer een goed besef dat Santiago eigenlijk helemaal niet mooi is; het is gewoon een grote stad vol flatgebouwen, waar hier en daar dan een mooi kerkje tussen staat of een mooie wijk in verscholen ligt. Mijn woonwijk vind ik persoonlijk ook het enige echte mooie wijkje.

Maandag was het tijd voor mij om naar het volgende les niveau te gaan (B1). Dit betekende dat ik een nieuwe lerares kreeg en een nieuw klasje. Deze waren lang niet zo leuk als vorige week. Gelijk merkte ik dat de lessen veel meer gericht zijn op grammatica en minder op spreekvaardigheid. Best wel jammer. We hebben ook een vrij moeilijk onderwerp behandeld deze week, dus t was flink aanpoten. Dit ging overigens niet zo makkelijk aangezien ik me nog steeds niet zo lekker voelde. Ik dacht dat ik wel zo langzamerhand van mijn verkoudheid af was, maar dit bleek helaas niet zo te zijn... Die middag heb ik een bezoek gebracht aan de mobiele telefoon winkel, waar ik een voordeliger plan heb gekregen, waardoor ik in de avonturen tegen een goedkoper tarief kan bellen.

Dinsdag heb ik samen met een Braziliaans klasgenootje van mij, Regina, geklaagd over de saaie lessen. Hierna merkte wij allebei ook verschil, dus was onze klacht gelukkig niet voor niets. Die middag ben ik de stad in gegaan op weg naar een toeristeninformatiebureau, Senatur. Ik was opzoek naar info over Argentinië, maar zei konden me daar niet veel verder mee helpen. Wel ben ik doorverwezen naar een boekenwinkel die lonely planets verkocht. Hier heb ik wat rondgesnuffeld in een aantal reisgidsen en al gauw viel me op dat er in Argentinië iets minder te beleven is dan Chili. Althans alle leuke plekken liggen mijlen ver uit elkaar. In het zuidelijke deel van Argentinië zijn maar een paar plekken die de moeite waard zijn om te bezoeken, dus om daar nu een extra boek voor aan te schaffen leek mij niet zinvol. Denk hierbij even aan het extra gewicht dat ik mee moet zeulen. Enfin, hier denk ik nog even over na! Mijn voorlopige reisplan heb ik eindelijk afgemaakt en aan Gerard gestuurd voor extra advies.

Woensdag voelde ik me nog steeds beroerd en heb ik aan school gevraagd waar ik een dokter kon vinden. Hier begon de slechtste dag uit mijn reis tot nu toe... Ik ben doorverwezen naar de spoed eisende hulp van het Santa Maria ziekenhuis, wat vlak bij mij in de buurt ligt. Wat er daar allemaal gebeurt is, kan ik een boek over schrijven, maar zal t kort proberen uit te leggen.
Ik ben door welgeteld 10 verschillende artsen aan verschillende medische onderzoekjes onderworpen. Allemaal stelde ze dezelfde vragen (efficiënt als ze hier te werk gaan) gevolgd door een infuus, stethoscoop of kruisverhoor over mijn medische klachten. Maar het allermooiste was nog wel dat ik op een ziekhuisbed, gehuld in zo'n blauwe pyjama, richting MRI-scan werd gereden. Er was al vastgesteld wat het probleem was, namelijk een holte ontsteking. Maar voor de 'zekerheid' (lees: om een toerist uit te buiten) werd het nodig geacht om toch nog even een scan te maken van mijn hoofd. Aan het end van de rit kon ik een kleine €350 aftikken bij de balie en daar kwamen nog eens €40 medicijn kosten bij. De tranen sprongen me nog net niet in de ogen... Tot overmaat van ramp deed mijn pinpas het op dat moment niet en werd ik verbaasd aangekeken toen ik vertelde dat ik geen €350 cash op zak had. Godzijdank was Regina, die Braziliaanse van school, met mij mee gegaan en heeft zij het bedrag voorgeschoten. Mijn redding! Allebei liepen wij verontwaardigd het ziekenhuis uit nog discussiërend over die achterlijke MRI scan t.w.v. €200. Diana reageerde dan ook geschrokken toen ik uitlegde wat er was gebeurt. Ze verklaarde mijn schooldirecteur voor gek dat hij niet gewoon een afspraak had gemaakt bij het ziekenhuis ipv mij naar de spoed eisende hulp te sturen. Ik heb dat ook nog aan hem gevraagd, maar hij beweerde dat het geen probleem was. Ik twijfelde nog of ik wel zou gaan, maar Regina bood aan om met me mee te gaan en had ook weinig zin om Het in m'n eentje uit te zoeken. Nou ja, het is gebeurd. Nu kan ik er niks meer aan doen.

Donderdag hebben we met school een excursie gemaakt naar een memorial van de slachtoffers van de dictatuur van Pinochet. Erg indrukwekkend en afschuwelijk tegelijkertijd. Als een dood vogeltje liep ik achter de rest aan en ik had moeite om erbij te blijven. Door de hoofdpijn werd ik namelijk heel moe. Ik ben dan ook in slaap gevallen toen ik ergens op een bankje zat te 'luisteren' naar een verhaal. Ook erg verwonderlijk is dat iedereen aan me vroeg of de antibiotica al werkte?! Ik ben geen arts, maar het lijkt mij sterk dat ik me na een nachtje weer beter voel. 's Avonds ben ik uit eten gegaan met Rick (kan ik toch zeggen dat ik een romantisch valentijnsdiner heb gehad). Alleen dat dit diner een iets andere reden had. Wij wilde namelijk dit weekend graag een uitstapje maken. Dus met onze reisgidsen aan tafel hadden we verschillende ideeën en mogelijke opties besproken. Uiteindelijk leek het ons het makkelijkst om naar pichelemu te gaan, een surfplaatsje. Na een gezellig diner, zijn we weer richting huis gegaan en de volgende dag zouden we verder kijken naar ons weekend uitstapje.

Na een wederom slopende dag op school, ben ik nogmaals naar de mobiele telefoon winkel gegaan om uitleg te vragen over het opwaarderen van je bestelgoed. Dit bleek namelijk iets lastiger dan ik had verwacht. Ze werken hier met een heel ander systeem dan in Nederland, dus gelukkig ben ik daar nog op tijd achter gekomen! Na de lunch ben ik nogmaals naar senatur, het toeristeninformatiebureau, gegaan om meer info te krijgen over Torres del Paine (een heel bekend natuurpark in het zuiden van Chili). Helaas hebben zij me ook niet veel verder kunnen helpen, aangezien je beter informatie kunt krijgen in het natuurpark zelf. Dit keer was ik met de fiets op stap! Diana heeft me namelijk deze week pas verteld dat ze ook een fiets heeft, die ik mag gebruiken wanneer ik wil. Dus ik ben, met gevaar voor eigen leven, gaan fietsen in Santiago. Op de heenweg angstvallig op de stoep. Maar op de terugweg toch maar op de weg. Want alle voetgangers ontwijken is ook niet makkelijk. Tja fietspaden zijn toch handiger. Zeker aangezien er best veel fietsers zijn in Santiago, zou een fietspad geen overbodige luxe zijn. Het leuke is dat Santiago een beetje schuin loopt van oost naar west. Dus op de heenweg moest ik best een beetje trappen, terwijl ik me op de terugweg gewoon naar beneden kon laten rollen. Al was ik dus niet veel wijzer geworden over Torres del Paine, mijn fietstochtje was leuk! Eenmaal thuis aangekomen stortte ik gebroken op de bank. Ik voelde me zo beroerd dat ik mijn weekend uitstapje met Rick helaas afgezegd heb. Van het thuisfront kreeg ik ook de boodschap dat rust houden nu het beste is om te doen. Dus dit weekend heb ik dat advies heel braaf opgevolgd.

Zaterdag heb ik heel veel en lang geslapen. Het enige uitstapje wat ik heb gemaakt was richting supermarkt. Hier heb ik mijn grote vriend 'pindakaas' gekocht, omdat Rick mij vertelde dat die goed te eten is. En al is het natuurlijk geen Calvé pindakaas, hij smaakte me verdomd goed! Op de terugweg ben ik even in het park neergeploft in de schaduw, want zelfs dit tochtje voelde als een marathon. Hier heb ik mijn eerste verse broodje pindakaas gegeten. Doet wonderen! Ben na wat omzwervingen weer thuis gekomen en heb de rest van de dag veel rust gehouden. Soms vergeet je door de smog, dat Santiago omgeven is door een enorme bergen. Dit weekend is het erg helder weer in Santiago en zie je, tussen alle flatgebouwen doorkijkend, de bergen in eens weer liggen. Best grappig! 'S avonds voelde ik me gelukkig al iets beter, dus de rust leek te helpen. Ik kreeg ook nog het lieve aanbod van Diana of ik met haar mee wilde gaan stappen. ' Denk het niet Diana!' Haha gek mens. Wel lief van d'r.

Vanochtend werd ik kiplekker wakker, voel me duizend keer beter dan de voorgaande weken! De antibiotica begint eindelijk zijn werk te doen. Ik zal me nog even gedeisd houden en dan voel ik me hopelijk weer helemaal fit voordat mijn grote reis begint. Heb vandaag de was gedaan en me net als gister gestort op mijn Spaans.

Ik duik gauw mijn bed ik, hopelijk kan ik mijn laatste week in Santiago knallend afsluiten! De spanning voor mijn reis neemt steeds meer toe... Tijd om door te gaan!

Heel veel liefs! Ik hoop veel van jullie te horen!