Hoogtegek van Peru naar Bolivia!

Lief thuisfront,

Ik kreeg het vriendelijke verzoek of ik aub weer een reisverslag wilde schrijven, dus vanaf een koud tochtig busstation begin ik speciaal voor jullie met schrijven (met verkleumde vingers) Nu denk je misschien: ' Huh het was toch lekker zomers weer in Zuid-Amerika?' Nou niets is minder waar! De winter begint hier goed in te treden. Nou schrijf ik een deel van dit verhaal ook wel in het zuidelijker gelegen Bolivia op 3660 meter hoogte... Ik begin me langzamerhand een berggeit te voelen ;) De afgelopen maand ben ik weinig onder de 3000 meter geweest. Paco en ik beginnen dan ook heel erg naar het strand te verlangen!

Vrijdagochtend 3 mei zijn mama, Jack en ik met een bus naar Cusco vertrokken. Met onderweg verscheidene toeristische stops om onder anderen een oude inca ruïne te bezichtigen, zijn we 10 uur later aangekomen op bestemming. Onderweg had ik een nogal verontrustend sms'je van Linde gekregen, die me vertelde dat ze geopereerd was aan een blindedarmontsteking en in het ziekenhuis lag. Direct na aankomst zijn wij dus met z'n drieën op ziekenbezoek gegaan bij Linde. De operatie was goed verlopen, maar dat houd niet tegen dat ze nog veel pijn had.

De volgende ochtend zijn mama, Jack en ik de city tour van de lonely planet gaan lopen. Met mama als leider hebben we hier en daar een extra kilometertje gelopen, maar het gaf ons wel een mooie indruk van Cusco, de oude inca stad! Mama was nog een beetje pissig op de Spanjaarden die deze stad een paar eeuwen geleden helemaal hebben leeggeroofd van al z'n goud en waardevolle zaken. Desalniettemin was het een mooie, bruisende stad. Ook hebben we een paar inca ruïnes bezocht die bovenaan Cusco liggen. Die middag hebben Paco en ik elkaar weer ontmoet na een week afzonderlijk van elkaar te hebben gereisd. Het plan was om vrijdag samen de inca jungle trail te gaan doen, dat is een tour van 4 dagen die naar de verloren inca stad machu picchu gaat (één van de zeven wereldwonderen). Deze tour hadden we al geboekt vanuit Arequipa, maar nu bleek dat degene die het aan ons had verkocht had gelogen over een groot aantal zaken omtrent deze tour. Om die reden had Paco de hele tocht afgeblazen en konden we ons geld terug gaan halen bij Wester Union. Nu had Paco een paar anderen Spanjaarden en een Tsjechische ontmoet die van plan waren om een soort gelijke trip zelfstandig te gaan maken. Na wat overleg hebben Paco en ik dus besloten om met hen mee te gaan. Dit hield in dat we de eerste dag alleen maar in de bus zouden zitten en in tegenstelling tot de echte inca jungle trail niet zouden gaan mountainbiken of ziplinen.

Zo gezegd zo gedaan, heb ik mama en Jack gedag gezegd en vertrok ik zondagochtend vroeg samen met Paco, Jordy en Iva richting een dorpje genaamd Santa Teresa. Ik heb ongeveer een maand last gehad van m'n darmen en daarbij ook een week misselijkheid. Paco kreeg de avond voor vertrek dus ook nog even op het hart gedrukt dat er wel goed op mij gepast moest worden ;) Als een klein zusje werd ik goed in de gaten gehouden door dokter paco en mocht ik de hele dag zo goed als niks eten. Met als gevolg dat ik me aan het eind van de dag al beduidend beter voelde. Onze busrit duurde bijna de hele dag en was een hele ervaring op zich! Niet alleen was de omgeving heel gaaf, maar ook onze medereizigers bezorgde me af en toe de slappe lach. Het begon al bij vertrek toen de hele bus in opkomst kwam tegen de buschauffeur die een half uur te laat aankwam. Met een hoop geschreeuw en gebonk op de ramen werd de beste man achter z'n stuur geprotesteerd en kon de reis beginnen. Vervolgens kwam er een knotsgekke oude dame naast me zitten, die tegen Jan en alleman begon te praten alsof ze met oude bekende sprak. Ook legde ze maar al te graag haar hand op mijn benen om uit te leggen dat ik veel beter Peruaanse rokken kon gaan dragen, dan zou ik niet zulke koude benen hebben! Haha! Dus Paco en ik hebben ons kostelijk vermaakt om haar. Heerlijk peuzelend aan een maïskolf heeft ze de hele weg babbelend naast me gezeten. Gezellig! Eenmaal gebroken aangekomen in ons jungle-achting nieuwe onderkomen zijn we een lekker duik gaan nemen in de nabij gelegen warmwaterbronnen, wat een heerlijke beloning was van zo'n lange hobbelige busreis, waarbij je over het algemeen meer in de lucht zweeft dan op je stoel zit.

Maandagochtend zijn we een stukje met de taxi gereden tot aan het begin van een van de velen treinrails die naar Aguas Calientes leiden (de voorstad van Machu Picchu). Vanaf daar hebben we een kleine 3 uur langs de rails door de jungle gelopen om Aguas Calientes aan het eind van de middag te bereiken. Na een stevige maaltijd op de markt en een (peperduur) ticket voor machu picchu te hebben gekocht, zijn we een klein rondje gaan lopen door dit leuke stadje. De grootste verrassing van de dag volgde toen ik plotseling m'n naam hoorde en oog in oog stond met mama en Jack. Zij kwamen net terug uit Machu Picchu en zouden diezelfde middag met de trein terug gaan naar Cusco. Dus op het treinstation in Auguas Calientes heb ik moeders echt voor het laatst gedag gezegd. Om wat moed te verzamelen voor de volgende dag zijn we nog een drankje gaan drinken onder het genot van een spelletje Janga in een van de vele barretjes. Op weg naar het hostel kwam ik tot mijn verbazing een bekende Ierse jongen tegen die ik had ontmoet in de Salar de Uyuni, Bolivia. Hij was naar Machu Picchu gekomen met de Inca jungle trail die ik in eerste instantie ook had zullen doen. Door zijn verhalen werd ik toch wel een beetje jaloers en baalde ik een beetje dat ik me had laten ompraten om zelfstandig te gaan. Dit komt ook deels omdat ik me begon te irriteren aan de krenterige Jordy en Iva die met mij en Paco mee reisden. Er waren namelijk hier en daar wat discussies die voornamelijk met geld te maken hadden. Bijvoorbeeld over het nemen van een gids in Machu Pichu, die slechts €6 kostte! Gelukkig raadde die Ier mij aan om absoluut een gids te nemen, dus hebben Paco en ik die hele issue gewoon omver geworpen en de gids genomen. En dat was het ook absoluut waard!

Een van de ander tips van deze Ier was om rond 4.00 's ochtends op te staan om voor de drukte de berg op te kunnen lopen. Machu Picchu ligt namelijk nogal hoog in de bergen en om er te komen kun je of met de bus of te voet omhoog gaan. Nou moet je vooral niet denken dat je de enige bent die om 6 uur 's ochtends, als de poorten open gaan, Machu Picchu wilt betreden. Zelfs toen wij rond 4.30 buiten stonden waren er al velen voor ons. Na de eerste paspoort/ticketcontrole kon de sprint naar boven beginnen. Een uur lang hebben we alleen maar trappen gelopen in hoog tempo om de anderen in te halen. Dat valt niet mee op grote hoogte en zeker niet in het drukkende jungle klimaat wat er rondom Machu Picchu heerst. Maar gewapend met muggenspray en water hebben we het overleefd en stonden we strak op tijd bovenaan de tweede ticketcontrole. Om 6.00 uur stonden we in Machu Picchu en zijn we gelijk doorgelopen naar een uitkijkpunt over deze hele inca stad, genaamd 'la puerta del sol'. Dit zou rond zonsopgang een geweldig uitzicht moeten geven, maar wij zaten twee uur lang in potdichte mist naar de wolken te staren. Rond 9.00 brak de lucht eindelijk stukje bij beetje open en kregen we toch nog een glimp van het mooie uitzicht. Door de opwarmende lucht suisden de wolken langs onze oren omhoog, terwijl wij als een malle weer naar beneden, de ingang van Machu Picchu, renden waar onze gids al een half uur op ons stond te wachten. Van deze beste man hebben wij de hele ochtend een super goed uitleg gehad over hoe de Inca's deze stad gebouwd hadden, welke ideeën ze hadden, welke goden ze op welke manier aanbidden, hoe ze inzicht hadden in verschillende seizoenen en als laatste een stukje geschiedenis over de vlucht van de inca's uit deze geweldige stad. Hetgeen wat deze stad zo bijzonder maakt, is dat hij nooit ontdekt is door de Spanjaarden en honderden jaren verbogen heeft gelegen in de jungle. Het leuke is dat wij tijdens onze wandeltocht naar Aguas Calientes de dag ervoor, wel al delen van Machu Picchu konden zien. Mijn vraag was dan ook hoe de Sapnjaarden er zo aan voorbij hebben kunnen lopen. Het antwoord was: Om de simpele reden dat Machu Picchu binnen een maand dichtgroeit en overwoekerd wordt door de jungle als je het niet onderhoudt. Die inca's hebben er dus verdomd veel moeite voor moeten doen om daar te wonen ;) De inca's waren dan ook hele hard werkers; overal in de ruïnes zie je nog tekenen/aanwijzingen dat de stad nooit af was. De inca's waren deze stad nog steeds aan het uitbreiden, maar moesten helaas vluchten voor de Spanjaarden.
Om even bij te komen van de rondleiding zijn Jordy en Iva een dutje gaan doen op een grasveldje terwijl Paco aan het genieten was van het uitzicht. Ondertussen rende ik achter een stel grazende lama's aan om een perfecte foto met Machu Picchu op de achtergrond te maken (zo'n foto staat ook op de cover van de Lonely Planet). En t is gelukt hoor :D!
Aangezien we 's ochtends zo hard naar beneden hadden gerend om de gids 'op tijd' te ontmoeten, hadden we niet volop kunnen genieten van het uitzicht vanaf de puerta del sol. Vandaar dat Paco en ik na deze relax sessie een tweede keer omhoog zijn geklauterd om nog even lekker het uitzicht op te sponzen.
Om de dag sportief af te sluiten zijn we in drie kwartier tijd alle trappen weer naar beneden gestormd om vervolgens, na een dag waarbij we 12 uur lang gelopen hebben, doodmoe in Aguas Calientes aan te komen. Na een stevig avondmaal zijn we onze welverdiende borrel gaan drinken, wederom onder het genot van een serieus spelletje Jenga.

Net toen we dachten dat we de pittigste dag al achter de rug hadden, besloten we dinsdag een geinig stukje van 27 km over de treinrails te gaan lopen van Aguas Calientes naar ollantaytambo. Nou is 27 km best goed te doen, maar wij hadden de inschattingsfout gemaakt dat er geen paden naast de rails liepen zoals de vorige keer dat we langs de rails hebben gelopen. Met als gevolg dat je voeten het als snel zat zijn om eindeloos over de kiezelstenen te lopen of van plankje naar plankje te springen. Daarbij komt ook nog dat Paco last had van winderigheid ;) hij gaf de schuld aan de hoogte en noemt t tot op de dag van vandaag nog steeds vol trots 'Incawinden'. Achja t blijft een vent. Maar hij vindt het leuk om wat Nederlandse woordjes te leren. Het leukste was toen ik hem een Nederlands liedje liet horen en hij het werkwoord 'missen' herkende. Wat ik hem in Cusco namelijk had leren zeggen was 'mama, ik heb je gemist!'. Hij vond t ook heerlijk om dat vooral zo vaak mogelijk tegen mijn moeder te zeggen ;)
Het enige waar er op moesten passen waren de passerende treinen die met een harde toeter zachtjes voorbij toefden. Om ons te vergezellen op onze route heeft een enthousiaste viervoeter ons de hele weg gevolgd. Ook hem hebben we af en toe van de rails moeten lokken toen er een trein voorbij raasde. Na zo'n zeven uur door de geweldige jungle-achtige omgeving te hebben gelopen, kwamen we aan in een voorliggend dorpje van Ollantaytambo waar we een colectivo (klein, goedkoop taxibusje) genomen hebben die ons de laatste 12 km naar Ollantaytambo heeft gebracht. Ook onze hond stapte vrolijk in de collectivo, maar die hebben we met veel moeite eruit gewerkt. In Ollantaytambo hebben we een primitief hostel gevonden waar we in een soort schuurtje een warme douche konden nemen, wat al een hele zegen was. Warm water in Peru en Bolivia is namelijk geen standaard, maar luxe. Op hostelmuren staat aan de buitenkant ook altijd geschreven of ze wifi, wasserette service en warm water hebben. Helaas is 'warm water' een rekbaar begrip hier... Ze kunnen dus zeggen wat ze willen! We hebben zo veel problemen met warm water, dat ik me ben gaan afvragen of de Bolivianen zelf wel douchen. Deze gedachte is ook deels ontstaan doordat alle Bolivianen een nog al specifieke muffige, zurige geur om zich heen hebben hangen die vooral tijdens lange busreizen walgelijk kan zijn.

Woensdagochtend zijn we wederom vroeg opgestaan om onze laatste ruïne behoeftes te bevredigen in de Inca ruïnes van Ollantaytambo. Normaal gesproken kost de entree 70 sol, wat gelijk staat aan €20. Aangezien wij natuurlijk maar arme backpackers zijn, hebben wij de 'achteringang' genomen op aanraden van onze hosteleigenaar. Deze wijze heeft ons op corrupte wijze slechts een pak appelsap gekost ;) Na de hele ruïne van achter naar voren te hebben bezichtigd waarbij we drie keer met wat babbels aan de bewakers zijn ontsnapt, liepen we de laatste keer toch tegen een iets lastigere bewaker aan. Maar corrupt als ze zijn, sleuren ze je niet de ruïnes uit. Nee, ze ondervragen je net zo lang totdat je hun persoonlijk wat geld geeft, wat ze dan lekker in eigen zak steken. Maar met Paco aan mijn zijde gebeurt dat natuurlijk niet ;) Die vent kan lullen! Daar sta ik keer op keer versteld van! Dus na een leugen te hebben verteld dat wij geen geld op zak hadden en geen idee hadden dat we de ingang hadden gepasseerd, heeft de beste bewaker ons bij een van de vele achteruitgangen eruit gelaten. Wel werd nog even onderhandeld of hij onze sandwiches of appelsap wilde hebben, zodat ie ons in vrede zou laten gaan. De voorkeur ging uit naar de appelsap. Ik zeg prima! Grinnikend hobbelde we de berg weer af en na een paar splinters uit Paco's tenen te hebben verwijderd (afkomstig uit de vele prikkelstuiken) waren we gereed om terug te keren naar Cusco. 'S avonds heb ik m'n grote backpack opgehaald uit het hotel waar ik met mama en Jack had overnacht en ben ik verkast naar het hostel waar Paco, Jordy en Iva zaten. Wij hebben 's avond geen bal meer uitgevoerd en alleen maar voor pampus op bed een film liggen kijken.

Donderdag hebben we ook gebruikt om even bij te komen van onze intensieve trip. Na uit te hebben geslapen tot het zalige tijdstip 9.00 waren we klaar om de dag te beginnen. Die dag stond in het teken van Linde ontmoeten. Die sinds een aantal dagen, tot mijn verbazing, alweer sterk genoeg was om naar school te gaan. We hadden met haar afgesproken om te gaan lunchen na schooltijd, dus met Paco en twee Spaanse makkers gingen we op stap. Uiteraard stijlvol een half uur te laat, stonden we oog in oog met een totaal afgepeigerde Linde. Want ook al ging ze weer naar school, langer dan een halve dag kon ze eigenlijk niet op d'r benen staan. Desalniettemin zijn we een stukje gaan lopen naar de dichtstbijzijnde markt om te gaan eten. Intussen konden we weer helemaal bijpraten in het Nederlands (wat af en toe echt heerlijk is, vooral om een beetje te zeiken over de dingen die niet helemaal volgens plan verlopen waren). Na de lunch zijn we naar het busstation gelopen om daar een ticket te kopen voor onze nachtbus naar Copacabana, Bolivia. Hierna hebben we Linde de Plaza de armas laten zien, want in die twee weken dat ze in Cusco zat, had het arme ding nog helemaal niks gezien van de stad! Rond een uur of vijf was t kaarsje dan echt op en hebben we Linde gedag gezegd en in een taxi naar huis gestopt. Voor mij was dit definitief de laatste keer dat we elkaar zullen zien in Zuid-Amerika, Paco heeft nog een kans op een wederontmoeting in Buenos Aires, waar Linde op dit moment zit. Want ze zal nog wel verder gaan reizen met haar vriend vanaf daar. Helaas zat het er niet meer in voor haar om met mij en Paco mee te reizen door Bolivia.
Die avond zijn we zoals geregeld in een bus gestapt richting Copacabana. Helaas waren we opgelicht en werden we niet in Copacabana afgezet, maar zo'n 30 minuten voor de grens. Vanaf hier was het de bedoeling dat een busje ons de grens over zou brengen naar Copacabana. Hier was echter geen spraken van! Paco is witheet van woede geworden op het vrouwtje dat ons opwachtte en dat heeft ervoor gezorgd dat zij onze verdere reis vergoed heeft (want ook werd er van ons verwacht dat zelf te betalen). Nou zijn t niet de kosten, want Peru en Bolivia zijn schrikbarend goedkoop. Je kunt hier een driegangen menuutje eten voor €1. Maar hier ging t wederom om een principe kwestie. Want dit is niet de eerste keer dat wij als toeristen uitgebuit worden. Het enige waar deze mensen aan denken is geld. Na twee ritjes in een colectivo waren we veilig de grens over gestoken en aangekomen in Copacabana. Dit dorpje ligt aan het titicacameer net als Puno in Peru, maar dit is dus de Boliviaanse kant van het enorme meer. Hijgend en puffend kwamen we aan bij onze slaapkamer op de vierde verdieping van t hostel. Niet omdat onze tassen zo zwaar zijn (wat overigens ook zo is), maar omdat we ons wederom op meer dan 3000 meter hoogte bevonden. Het blijft lastig voor onze lichamen om daar snel aan te wennen. Desalniettemin besloten wij heel dapper om die middag naar een uitkijkpunt van bijna 4000 meter hoog te lopen (of beter gezegd 'te sjokken'). Het leek niet zo ver wegen dan was t geloof ik ook niet, maar de spiertjes en longen dachten daar anders over. Vooral Paco was de hoogte helemaal zat en kroop zowat omhoog. En dat terwijl hij een dag daarvoor nog in gedachte had om een berg van 6000 meter hoogte te gaan beklimmen ;) Eenmaal boven aangekomen hadden we een mooi uitzicht over het meer en het dorpje. Na onze tocht hebben we een heerlijke trucha à la diabola gegeten (duivelse forel, oftewel erg pittig!). Hierna zijn we de markt op gegaan om eten in de slaan voor de volgende dag. Ook hebben we een dompelaar gekocht zodat we 's ochtends op de hostelkamer zelf water kunnen koken en koffie kunnen zetten voor bij de bammetjes. Dit aangezien er in Peru en Bolivia bijna nooit geen keukens in hostels beschikbaar zijn. Voor t avondeten maakt dat trouwens niet uit aangezien uit eten gaan hier goedkoper is dan zelf koken.
En met een lekker biertje bij zonsondergang aan het titicacameer hebben we onze dag goed afgesloten!

Zaterdag hebben we een tochtje gemaakt over het meer naar de 'isla del sol' (het zon eiland). Zonnig was t zeker, maar hoe zonnig het ook was, ik vond het eiland zelf niet zo speciaal. We hebben op het eiland een paar vermoeiende wandeltochten kunnen maken en lekker kunnen pootjebaden in het meer, maar ik heb meer genoten van de uitzichten en de boottochtjes. 'S avonds hebben wederom een goddelijke forel gegeten aan de rand van t meer.

Zondag zijn we met een bus van Copacabana naar de hoofdstad La Paz vertrokken. Dit duurde iets langer dan verwacht en zo gaar als konijnen kwamen we aan in een stad die krioelt van de mensen! Na even gerelaxt te hebben in het hostel zijn we een ommetje gaan maken door het centrum, waaruit al snel bleek dat er niets anders bestaat in La Paz dan eetgelegenheden en kleine winkeltjes en marktjes op straat. Wij hadden dan ook maar een reden om deze stad te bezoeken: the death road af mountainbiken. Dit wordt beschouwd als de gevaarlijkste weg ter wereld. Al zullen echte wegveteranen beweren dat er nog gevaarlijkere wegen binnen Bolivia of Peru bestaan. Het punt is dat deze smalle weg kliffen heeft met afgronden van 600 meter diep. Daarnaast is er ook gewoon autoverkeer. Wij hadden ons daarom goed ingelezen en laten informeren door andere reizigers en toeristenbureaus. Want 'THE key' in dit verhaal is een goede touroperator. Dus gewapend met informatie en mijn Spaanse makker zijn we 4 verschillende (aanbevolen) toeroperators af gegaan en hebben we een fijne uitgekozen.

Maandag zijn we de uitdaging aangegaan en heb ik een van de gaafste dagen van mijn reis beleefd! We begonnen met een ontbijt op bijna 5000 meter hoogte waarna we een uitleg kregen over wat we vooral wel en niet moesten doen tijdens deze tocht. De hele weg is downhill; beginnend om bijna 5000 meter hoogte en eindigend op 1000. Het eerste deel is op een grote geasfalteerde weg om even in te komen en aan de fiets te wennen. Na een klein stukje in de auto te zijn vervoerd, kwamen we aan bij de echte death road (of 'camino de la muerte' in het Spaans). Dit is een gravelweg van niet meer dan 3 meter breed. Onder leiding van 3 gidsen verdeeld over 15 personen raasden we de berg af. Helaas was t uitzicht niet zo zichtbaar door de mist, maar het was alsnog super gaaf. Stukje bij beetje werd het steeds warmer omdat we dichter bij de jungle kwamen. En na een klein regenbuitje was t heerlijk om even de jas uit te mogen doen. We waren namelijk van top tot teen uitgerust met bescherming. In vol tempo trapte ik achter de gids aan met Paco en een Israëliër voor me die het liefst voor de gids wilden gaan fietsen (stoere jongens!). Maar toen we op het einde een klein stukje omhoog moesten fietsen stortten ze beiden in en fietste ik ze lachend voorbij om als eerste onderaan de helling te komen waar een koud biertje ons stond op te wachten! Na een verfrissende duik in een ijskoud zwembad en een lekkere douche konden we onze buiken boleten aan het heerlijke buffet. Lekgestoken door alle muggen rolde we de bus weer in die ons in 4 uur tijd weer af zou zetten in La Paz. Onze gids heeft de hele rit shotjes uitgedeeld en daarmee Paco en een andere Nederlandse medereiziger lamgevoerd. Dit zorgde voor een groot kippenhok effect in de bus en met suizende oren stapte ik in La Paz opgelucht de bus weer uit om 20.00 's avonds. We waren veel te laat terug omdat er onderweg regelmatig getopt werd om drank in te slaan, voor plas pauzes en om onze versie van de Harlem shake op te nemen. Op weg terug naar het hostel liep ik half slapend aan iemand voorbij die ik in een flits herkende: het was de straatmuzikant die ik in mijn eerste week in Santiago samen met Yousra had ontmoet! Dus ik riep hem en tot mijn verbazing herkende hij mij ook nog steeds na 4 maanden! Haha. Vervolgens, nog geen minuut later liep ik tegen iemand aan die ik in Cafayate, Noord-Argentinië had ontmoet. Een grote reünie! Om Paco zo snel mogelijk in bed te krijgen, zijn we vrijwel direct terug naar het hotel gegaan (want ik had niet echt veel zin om met zo'n dronken verschijning over straat te lopen).

Dinsdag hebben we een kleine city tour gemaakt en overal de typische hapjes van straat geproefd, aangezien 'eten' het enige lijkt te zijn wat je hier kunt doen. Ook hebben we een stukje van een kerkmis meegedaan. Hierna zijn we onze tassen gaan halen bij het hostel om vervolgens de weg naar het zuiden van Bolivia in te zetten, we gingen naar Sucre. Op het busstation is er helaas weer het een en anders aan gezeik geweest. Na een heel rondje door de terminal te hebben gelopen, hadden we de goedkoopste prijs gevonden voor buscama stoelen (dat zijn hele brede stoelen die behoorlijk ver naar achter kunnen). Voor een busreis van 12 uur die we voor de boeg hadden, was dat ideaal. Maar vlak voor vertrek kregen we te horen dat we een buswissel zouden krijgen naar minder goede stoelen. Dit kwam door de demonstratie blokkades die in het hele land momenteel veel toegangswegen versperren. Al weken komen vele arbeiders op voor 'hun rechten' op een beter pensioen. In La Paz hebben we dan ook veel demonstraties gezien op straat en de hele dag hoorden we dynamietknallen van de protesterende mijnwerkers. Nou kregen we gewoon netjes ons geld terug, maar de hele manier hoe t ging was weer zo smerig. Ook kwamen twee Nederlanders naar mij toe om te vragenlijst ik ze kon helpen te communiceren met de busmaatschappij, aangezien zij in hetzelfde schuitje zaten. Alleen dat zij hun ticket via een hotel hadden geboekt en het dus allemaal wat ingewikkelder lag. Daarbij werkte de busmaatschappij opnieuw lekker tegen, dus Paco sprong ook even bij. Met stomende oren liep die vervolgens de bus in, vloekend en tierend over die kut Bolivianen, leugenaren etc. En terecht ;)

Maar goed, we zijn uiteindelijk goed in Sucre beland. De bus stopte een stukje buiten de stad ivm de blokkade die voor Sucre lag. Lopend konden we de stad in en met een colectivo geraakten we in het centrum. Na een wederom frisse douche zijn we door de stad gaan dwalen. Een toeristenbureau gaf ons de tip om een kasteel buiten de stad te gaan bezoeken, dus dat deden we. Wederom moesten we de blokkade passeren, maar het went snel. Het kasteel was niet zo bijzonder, maar we hebben t gezien! Na een power nap in het hostel zijn we naar de kapper gegaan om Paco z'n vachtje even bij te werken voor €3. Hij lijkt meteen tien jaar jonger, behalve dan dat ie kaal aan t worden is ;) Hierna zijn we een maskermuseum gaan bezoeken wat over de oprichters en geschiedenis van deze stad ging. In Bolivia bestaat nog wat verwarring over welke stad nou eigenlijk de hoofdstad genoemd wordt. Vroeger was dat namelijk Sucre, maar tegenwoordig is het verdeeld over twee steden. La Paz is de stad waar de overheid zich bevindt, maar Sucre is nog altijd de gerechtelijke hoofdstad. Grof gezegd: in La Paz zit al het geld. Maar Sucre is veel mooier en knusser.
Na het museum zijn we stom toevallig bij een theatervoorstelling terecht gekomen. In Sucre is mei een feestmaand en zijn er elke dag vele activiteiten. Overal hangen flyers in de stad en op een van deze flyers lazen we dat er diezelfde avond een hele populaire Boliviaanse theatergroep op zou treden. In de regen hebben we een uur moeten wachten in de veel te lange rij. En toen we eindelijk de deur hadden bereikt, kregen we te horen dat de hele zaal vol zat. Gelukkig had Paco van te voren lekker aan staan pappen met een van de medewerksters en heeft zij ons als nog naar binnen gesmokkeld. Al spraken de acteurs soms achterlijk snel, de hoofdlijnen van het verhaal heb ik goed meegekregen. En met een uitleg van Paco naderhand begreep ik het helemaal ;) Het was absoluut een goede show en zeker het lange wachten waard. Hierna zijn we een hapje gaan eten en lekker onder de wol gekropen.

Donderdag zijn we naar Potosi vertrokken. Wederom hadden we last van blokkades, waardoor we 8 km buiten het stadscentrum werden gedropt. Na een stuk te hebben gelopen en twee colectivos te hebben genomen, stonden we op de plaza (groot plein, altijd het middelpunt van de stad). Vandaar uit zijn we naar het eerste beste hostel gelopen, waar Paco wederom een mooi prijsje regelde voor ons. Vervolgens zijn we in de koude regen de straat op gegaan en hebben we een tour geprobeerd te boeken om de mijnen van Potosi te bezoeken. Het bleek een soort feestweek voor de mijnwerkers te zijn en dus werd er het hele weekend niet gewerkt in de mijnen. Wel waren er speciale ceremonies om de mijngoden te offeren: lama slachtingen! We zouden er een nachtje over slapen om erover na te denken. Voor het eerst sinds tijden hebben we weer zelf gekookt in het hostel, want er was weer een keuken aanwezig! Na een heerlijk, machtig bord pasta te hebben gegeten, was ik me in alle reisgidsen gaan verdiepen. Het moment was daar om een strakke planning te maken voor de laatste paar dagen van mijn reis. Ik wil namelijk nog vrij veel doen in Peru is slechts een aantal dagen. Maar na lang denken was ik er uit.

Aangezien ik niet tot maandag wilde wachten op een normale mijntour (met werkende mijnwerkers), hebben we besloten om vrijdag de festiviteiten te gaan aanschouwen. Met een goede gids, die zelf ook mijnwerker is, gingen we op stap. Eerst werden we in beschermende kleren gehesen en vervolgens werden we naar de mijnmarkt geleid om cadeautjes te komen voor de mijnwerkers. Hierbij moet je denken aan alcohol, sigaretten, coca bladeren en dynamiet. Om even in de feeststemming te komen kregen we een shotje pure alcohol van 96%! Dit is iets wat mijnwerkers drinken uit bijgeloof dat wanneer ze pure drank drinken, ze ook pure mineralen zullen vinden in de mijn. Dus daar hebben we 2 litertjes van cadeau gedaan! Stiekem natuurlijk in de hoop dat wij ook wat goud zouden vinden ;) Na dit ritueel op de markt zijn we naar het verwerkingsproces van de mineralen gaan kijken en kregen we een indruk van de hoeveelheden steen die een mijnwerker mee moet zeulen om zn brood te verdienen. En daarbij speelt geluk een grote rol. Bij aankomst bij de mijnen waren de mijnwerkers druk in de weer met het villen van 4 lama's, die net voor onze aankomst omgelegd waren. Alles zat onder het bloed! Als een soort paparazzi heb ik me tussen de dode lama's door gewrongen om foto's te maken. En uiteraard om te assisteren bij het ritueel door even een achterpoot vast te houden terwijl de ingewanden eruit gehaald werden. Genieten! Een mijnwerker veegde voor het gemak z'n handen even af aan mijn jas (prima, die was er toch om vies te worden). Hierna werd ons gedemonstreerd hoe ze hier dynamiet afsteken. Met het gemak alsof er een rotje afgestoken werd, konden we allemaal even met deze bommen op de foto waarna er een geweldige knal volgde.
Mentaal voorbereid betraden we de duisternis van de mijnen. Het is dat ik een helm op had maar anders had ik waarschijnlijk wel twintig gaten in m'n hoofd, zo vaak dat ik me tegen uitstekende rotsblokken stootte ;) Naarmate we dieper in de mijn geraakten, werd het ook steeds warmer en benauwder. Door al het rondzwevende stof was adem halen niet echt een pretje. Kruipend en klauterend zijn we op de derde ondergrondse verdieping geraakt. Hier vertelde onze gids over het leven van een mijnwerker en ongeschreven regels.
Op de terugweg uit de mijn, liet onze gids ook zijn werkplek zien. Deze was twee maanden eerder helaas ingestort. Ennetje kost klauwen met geld om alles uit te laten graven. Maar hij wilde per se die plek omdat hij zeker wist dat er daar veel te winnen viel (dat kon hij ons ook laten zien aan de sporen van mineralen in de rotswanden). Ook is er een speciaal altaar ondergronds voor de mijngoden. De belangrijkste is Tio, deze naam is afkomstig van het woord diabolo, wat duivel betekend. De mijnwerkers vereren dus niet god (van de hemel) maar de duivel (van de aarde). Best logisch als je onder de grond werkt. Eenmaal teruggekeerd bovengronds, waren de feestvierende mijnwerkers al behoorlijk ver heen. Coca kauwend en bierdrinkend zaten ze midden in het bloedbad van de vers geslachte lama's. Na een borrel en een praatje zijn wij weer terug gekeerd naar Potosi waar een heerlijke warme douche ons opwachtte. Na een broodje te hebben gegeten op de markt en nog een kleine ontmoeting met een paar mede-mijnbezoekers, heb ik Paco gedag gezegd voor mijn terugkeer naar Peru. Paco reist door naar het zuiden, Buenos Aires en ik zet koers richting Lima van waar ik over een paar dagen alweer terug vlieg.
Vrijdagnacht stapte ik op een bus die mij in 9 uur tijd, zonder problemen met blokkades, in La Paz afzette. Hier heb ik een ochtend doorgebracht, rondzwervend in de stad en het hostel wat ik vier dagen eerder met Paco nog overnacht had (beetje wifi bietsen). De eigenaar van het hostel deed er absoluut niet moeilijk over, dus dat maakte het voor mij lekker makkelijk om de dag door te komen. Aangezien er verder niks anders te doen is dan eten of rotzooi kopen in La Paz, was het heerlijk om ergens rustig te kunnen zitten. Zeker op zondagochtend is er weinig leven te bekennen in La Paz, maar dat geld eigenlijk voor heel Zuid-Amerika. Om 14.00 stapte ik in de bus die mij in 20 uur tijd in Nazca, Peru af zou zetten. Nooit had ik gedacht dat ik in deze bus Pierre tegen zou komen, een Franse jongen die ik 4 maanden geleden ontmoet heb in pucón, Chili (dezelfde plek waar ik Eddie, de Schot, ontmoet heb, die ook de boottocht van 3 dagen gemaakt heeft). Dus we hadden genoeg om over bij te praten ;) Sowieso vond ik het bijzonder dat ik zo'n perfecte busverbinding had gevonden, want doordat ik deze direct verbinding genomen heb, bespaar ik 2 dagen.

Dit is de laatste lange busreis die ik nodig had. Van Nazca tot aan Lima is nog maar 5 uur. De hele rit is vrij soepel verlopen. Er zat een hele lieve, babbelende Peruaanse vrouw naast me, dus dat was ook gezellig. Bij de paspoortcontrole aan de grens werd er even heel verward naar alle stempels in mijn paspoort gekeken. Dat komt natuurlijk omdat ik van alle landen die ik in Zuid-Amerika bezocht heb (op Uruguay na) 'binnenkomst' en 'vertrek' stempels in tweevoud in mijn paspoort heb staan (doordat ik eindeloos grensje gehopt heb). Deze staan allemaal kriskras door elkaar, dus bij de paspoort controle waren ze de draad even kwijt ;) In totaal heb ik vier films gekeken en werd ik wakker in een warme bus. Dit is ook wel is fijn, aangezien ik in Bolivia altijd als een soort ijspegel wakker werd in de bus.

Eenmaal rijdend langs de kust, konden de jassen en truien allemaal uit en een paar uur later stapte ik in gemoedelijk zomerweer de bus uit in Nazca. Op het busstation werd ik gelijk gehosseld door een hostelpropper. Dit zijn mensen die reizigers van het busstation naar hun hostel proberen te lokken. Dit heb ik al vaker meegemaakt en heeft me altijd tot goede hostels geleid. Dus ik ben met deze vent meegegaan en kwam aan bij een mooi, ruim hostel. Hier kreeg ik voor een zacht prijsje een privé kamer aangewezen, aangezien de slaapzalen vol zaten. Ik had m'n tas nog niet neergezet of ik werd al omgepraat om via hen een tour te boeken om de beroemde Nazca lijnen met een vliegtuigje te bezoeken. In eerste instantie wilde ik eigenlijk alleen vanaf het uitkijkpunt een paar figuren bekijken, maar na wat onderhandelen over de prijs heb ik me toch om laten halen. Als je iets doet, doe het dan goed! Ik had nog net de tijd om gauw onder een douche door te lopen om vervolgens 30 minuten na mijn aankomst in Nazca alweer op het vliegveldje te staan. Hier ontmoette ik twee leuke mensen uit Texas met wie ik samen in het vliegtuigje zou stappen. Naast mij op de achterste twee stoelen zat een hele lange vent dubbel gevouwen op z'n veel te kleine stoel. In een vlucht van ongeveer een half uur werden we van links naar echte gekanteld in het vliegtuigje om alle lijnen aan beide kanten goed te kunnen zien. Het leek net een achtbaan! Na zo'n 20 minuten begon ik me lichtelijk groen te voelen en ik was dan ook opgelucht toen we de laatste twee figuren hadden gezien en weer normaal zouden gaan vliegen. Sommige figuren waren moeilijker te zien dan anderen en ook waren ze kleiner dan ik had verwacht. Maar het was wel heel gaaf om ze te zoeken tussen het netwerk van andere lijnen in deze woestijn. Het blijft nog altijd een raadsel waarom die figuren hier liggen en hoe ze gemaakt zijn en dat maakt het heel speciaal.
Bij terugkomst in het hostel, heeft de eigenaar mij afgezet bij een goedkoop restaurantje om even goed te lunchen, want tijd om te eten had ik nog niet echt gehad. Hierna ben ik opzoek gegaan naar touroperators die trips organiseren om de cerro blanco af te Sandboarden. Dit is de hoogste zandduin ter wereld met 2000 meter! Leuke uitdaging dacht ik zo! Helaas vielen de prijzen mij vies tegen en kwam ik teleurgesteld terug in het hostel. Maar de eigenaar heeft me een handje geholpen en voor mij een goedkopere tour kunnen regelen via een vriend van hem. Ik heb net alles doorgenomen en ben er helemaal klaar voor! Morgenochtend 5.00 mag ik weer fris en fruitig voor de dag komen :)

Een hele dikke kus en tot over 10 dagen! Xxx