4 landen in 3 weken!?

Hola vanuit Peru!

Er zijn weer weken voorbij gevlogen sinds ik wat geschreven heb. De reden daarvan is heel simpel: er is achterlijk veel gebeurt en ik kwam niet toe aan het schrijven van een verhaaltje!

Donderdag 11 april zijn Linde, Noga en ik zoals afgesproken gaan liften naar onze volgende bestemming, Cachi. In slechts twee auto's hebben we meer dan 130km afgelegd en Cachi bereikt. Niet alleen ging deze rit heel voorspoedig, op 1 lekke band na, maar ook hadden we twee nieuwe medereizigers ontmoet. Een Spanjaard, Paco en een Argentijn, Matti, waren namelijk zo lief om ons het laatst, en grootste stuk van de reis in hun gehuurde auto mee te nemen. Met alle backpacks op schoot zaten we heerlijk opgepropt in dat autootje, maar we hebben het gehaald! En wat was de omgeving weer mooi! Na de nogal eentonige omgeving in zuid-argentinie, vond ik Cafayate al een enorme verademing qua omgeving, maar t werd alleen maar mooier! 'S avonds hebben we gezellig samen met de Belgen Ben en Valerie nog een stuk pizza gegeten en zijn we allemaal gebroken onze mandjes ingedoken.

Vrijdag stapte Linde, Noga en ik weer bij onze Spaans sprekende makkers in de auto om een vulkaan te bezoeken in een dorpje verderop gelegen. Dit keer zonder backpacks ;) Al coca bladeren kauwend zijn we vulkaan de chemelos op 3600 meter hoogte gaan beklimmen. Matti haakte halverwege af, voor hem bleek de hoogte toch iets te veel. Wij hebben nog wel een paar mooie plaatjes kunnen schieten en hebben onze tocht veilig afgemaakt. Als afsluiter van de tour hebben we ook tot aan ons middel in het water gestaan om een stalactieten grot van binnen te bewonderen. Onze gids leidde ons door een vrij pittig stromende, frisse rivier van de ene naar de andere kant zodat wij de beste foto's konden maken. Na een lange vermoeiende dag keerden we weer terug in ons hostel in Cachi waar we ons volgestopt hebben met zelfgebakken hamburgers.

Zaterdag zijn we weer bepakt en bezakt met z'n vijven de auto ingestapt op weg naar Salta. De weg hiernaartoe was werkelijk adembenemend mooi! Het rode, droge gesteente op weg naar Cachi maakte plotseling plaats voor enorme bosachtige bergen. Over een lange slingerweg dwars door dit mooie landschap bereikten we Salta. Hier had Noga een mooi hostel voor ons gevonden, waar we alle ruimte hadden. Helaas kwamen we er bij het uitchecken wel achter dat Israëliërs een leuke korting kregen en wij helaas niet. Dus we voelde ons een beetje opgelicht... Maargoed, daar gaat t niet om! In Salta hebben we een leuke avond gehad, waarbij we uit eten gingen en een typische folklore muziek show kregen waar Salta om bekend staat. Onze Spaanse rakkers zijn voor een dansje uitgenodigd samen met een traditionele danseres en ik had de mazzel om het podium opgetrokken te worden voor een mooie serenade door de zanger. Dit alles onder toeziend oog van een vol restaurant; genieten! Na een echte Argentijnse Asado (gegrild vlees) hebben we de avond afgesloten met een fijn drankje in een van de vele barretjes.

Zondag hebben we Matti op de bus terug naar Buenos Aires gezet, want die miste z'n vriendinnetje. Die had ie immers al 10 dagen niet gezien ;) Nou dan breng ik t er nog goed vanaf! Ha! Hierna zijn Paco, Noga, Linde en ik het uitzichtpunt van Salta gaan bezoeken. De luie toerist neemt gewoon de lift omhoog, maar wij bikkels hebben lekker de hele berg ophoog gelopen. Nou kan ik wel wat beweging gebruiken, want in tegenstelling tot wat ik had gedacht/gehoopt word ik niet echt slanker op mijn reis! Na het mooie uitzicht zijn we nog een paar kerkjes gaan bezoeken in de stad zelf. Nou had ik eerlijk gezegd iets meer verwacht van Salta "la Linda" ("het mooie Salta", zoals de Argentijn het altijd noemt). Maar ik heb wel een schitterde mooi altaar gezien in een van Salta's mooi gekleurde kerken. Van alle kerken die ik ooit gezien heb, had deze beslist het meest indrukwekkende altaar. 'S avonds hebben we Noga gedag gezegd en zijn Paco, Linde en ik met z'n drieën op avontuur uitgegaan met als eerste bestemming Bolivia!!! Noga waren we ook stiekem een beetje zat, dus de sfeer was gelijk een stuk relaxter.

Na een ijskoude nacht kwamen wij maandag ochtend in La Quiaca als drie ijspegeltjes de bus uitrollen. Van hieruit konden we de grens overlopen naar de Boliviaanse plaats Villazon. Hier was het plan om een trein richting de plaats Uyuni te pakken, maar helaas was door zware regenval de treinrails onberijdbaar en moesten we noodgedwongen met een nogal gehavende bus onze weg vervolgen. Al snel werd duidelijk dat de Boliviaanse prijzen een stuk liever zijn voor de portemonnee, al krijg je dan ook wel mindere kwaliteit. Zo ook onze portemonnee vriendelijke busreis. Erg goedkoop, maar ook erg oncomfortabel. Hobbelende door het mooie landschap bereikte we (vroeg op schema) onze bestemming Uyuni. Dit zou het startpunt worden van een van de hoogtepunten van mijn reis: de zoutvlaktes van Bolivia, oftewel de Salar de Uyuni. Op dit soort momenten is het altijd fijn om een Spanjaard op zak te hebben die even goed kan onderhandelen met alle verschillende tour operators. Niet dat Linde en ik het zelf niet hadden kunnen regelen, maar Paco heeft ook een soort gave om keer op keer z'n zin te krijgen. Daarnaast leren wij ook de nodige skills van Paco door er alleen maar naar te luisteren hoe hij menig verkoper omver lult. Om ons af en toe te kunnen verzetten hebben we ook een aardig scheldwoorden vocabulaire geleerd van zowel Paco als Matti, wat nog best van pas kan komen. Na wat geregeld hadden we uiteindelijk een prima operator gevonden die ons drie dagen door de zoutvlaktes van Bolivia zo slepen om daar wat natuurlijke wonderen te aanschouwen. Voor slecht €90 hadden wij de tour gefixt met alles inclusief! Dat soort prijzen krijg je echt niet voor elkaar in andere landen.

Dinsdag stapte wij vol goede verwachtingen onze jeep in samen met een Koreaanse medereizigster en twee mensen uit Buenos Aires. Op onze eerste dag stonden de spierwitte zoutvlaktes in het middelpunt van de aandacht. Hier hebben we allerlei gekke foto's gemaakt waarbij je met het perspectief kan klooien. Vervolgens zijn we echt de Salar de Uyuni in gereden en hebben we een eiland bezocht die vol met cactussen stond, ook dit gaf weer een spectaculair uitzicht. Het is ongelooflijk hoe ver deze enorme zoutvlakte zich uitspreidt. Je ziet niks anders dan een enorme witte vlakte met in de verte wat bergen en daarboven een kraakheldere blauwe lucht; fantastisch! Door mijn enthousiasme was ik me helaas vergeten in te smeren... Das natuurlijk niet handig in zo'n omgeving. Dus enigszins verbrand kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplaats wat ze een zouthotel noemen. Het zijn simpele hutten met slaapkamers en een gemeenschappelijke badkamer (in ons geval de eerste nacht zonder douche), meer is t niet. De tafels en stoelen zijn van zout gemaakt en er ligt ook daadwerkelijk zout op de grond.

Woensdag ochtend stonden we om 5.30 al weer buiten om van de zonsopgang te kunnen genieten, hierna voerde onze chauffeur ons weer mee op een lange auto rit door de rest van de woestijn. Hier hielden de witte zoutvlaktes op en veranderde het in een zandachtige woestijn. We hebben allerlei mooie meren bezocht; de een helder blauw, de ander donker rood en weer een met een heleboel flamingo's. Ook hebben we een landschap bezocht met hele gave rotsen die door erosie nogal vreemde vormen aannamen. Na een lange dag kwamen we bij ons tweede zouthotel aan, dit keer met een warme douche! Deze dag hadden we een hoogte van zo'n 5000 meter bereikt en dat was goed te voelen. Ik ben even een uurtje niet zo lekker geweest, maar na wat coca thee en Ibuprofen ging het snel beter en hebben we onze avond weg zitten kaarten met andere reizigers uit Ierland.

Donderdag zijn we wederom vroeg opgestaan. Dit keer om de zonsopgang te bekijken met een paar geweldig spuitende gletsjers op de achtergrond! Even later zijn we doorgereden naar een warmwaterbron. De meeste mensen wisten niet hoe gauw ze in het warme water moesten springen, maar ik heb besloten gewoon van het uitzicht te genieten (in gedachte houdend dat je je na zo'n lekker warm badje wel gewoon in de ijskoude buitenlucht weer om moest kleden). Het is een van de mooiste en meest bizarre uitzichten die ik in de Salar de Uyuni gezien heb. Uit de warmwaterbron stroomde een rivier van stomend water, met pal ernaast gelegen bevroren plassen water, waar je voorzichtig overheen kon lopen. Hierna zijn we doorgereden naar de grens van Bolivia, waar we onze paspoort stempels moesten kopen (beetje corrupt!). Eenmaal de grens over, begonnen we aan een enorme afdaling naar onze volgende Chileense bestemming: San Pedro de Atacama. Dit is een heel leuk woestijn dorp. Compleet gesloopt kwamen we na een kleine zoektocht aan in een fijn hostel, waar we de rest van de middag rondgehangen hebben om even bij te trekken. Na een fijne goedkope maaltijd in een nabij gelegen restaurantje zijn we als roosjes gaan slapen!

Die nacht was linde erg ziek geworden en dat hield helaas een paar dagen aan. Daarom hadden we besloten om een dag langer in San Pedro de Atacama te blijven dan de geplande 4 dagen. En dat is maar goed ook want door de enorme wisseling van hoogte en temperatuur, waren we alledrie lichamelijk een beetje van de leg. Op een gegeven moment hingen we alledrie dicht in de buurt van de WC's rond ;) Het gaf ons in elk geval wel even de mogelijkheid om weer bij te komen van onze tocht! Toen linde weer een beetje opgeknapt was besloten we te gaan Sandboarden, dit is hetzelfde als snowboarden maar dan van een woestijnheuvel. Het was onwijs gaaf om te doen, maar ook best pittig aangezien je wel elke keer zelf de berg weer omhoog moest lopen in het mulle zand. Eenmaal bovenop de top aangekomen, had je wel een onwijs gaaf uitzicht en kon je weer even op adem komen! Na een uurtje Sandboarden, nam de gids ons mee naar de zogenaamde 'moon valley' om daar naar de zonsondergang te kijken onder het genot van een lekkere Pisco sour. Dit gaf een waanzinnig gaaf uitzicht! Om de avond goed af te sluiten zijn we samen met twee andere Nederlandse mannen uit ons hostel nog een goed stuk pizza gaan eten in een fijn restaurantje. Zij waren ook met ons mee gaan Sandboarden en zouden de volgende dag weer gezellig met ons op stap gaan; dit keer was het mountainbiken!
Vol frisse moed begonnen wij maandag aan een tocht van 19 km dwars door de Atacama woestijn. Tijdens deze tocht werden wij vergezeld door 3 straathonden die de hele weg met ons mee gerend zijn tot aan onze bestemming: Een heel zout meer waar je in kon drijven (net als de dode zee). Zo enthousiast als ik samen met Paco het meer insprong, zo verpieterd kwam ik er weer uit... Het drijven in het water is natuurlijk onwijs grappig, maar als je dan eenmaal weer op de kant staat en je voelt je huid samentrekken als een soort droge spons, dan lach je niet zo hard meer! Linde voelde zich opnieuw niet zo tof, dus besloot weer terug naar het hostel te fietsen samen met onze Nederlandse medereizigers. Paco en ik hadden echter de spirit erin en besloten nog een stuk van 13 km extra te fietsen om een tweede meer te bezoeken. Met onze zoute lijven stapten we weer op de fiets en vervolgden we onze weg. Halverwege zagen we echter in dat dit niet zo makkelijk was als gedacht door het slechte, hobbelige wegdek. Eenmaal aangekomen bij het tweede meer, volgde er een soort anticlimax... We hadden ons helemaal kapot gefietst in die droge, bloedhete woestijn en toen kwamen we heel verwachtingsvol aan bij een meer, waar de toeristenbusjes nog geen 5 minuten stil stonden. Oververhit en uitgedroogd hebben we ergens in de schaduw bij zitten trekken om vervolgens met een handdoek op m'n hoofd ter bescherming van de zo'n weer terug te fietsen (met nog een leuke 32 km in het vooruitzicht). Onderweg kwamen we een vriendelijke man tegen op een moter die ons 2 liter water had gegeven. We hebben die man bedankt alsof ie ons leven had gered, aangezien we zelf bijna door ons water heen waren! Godzijdank heeft Paco voor ons de laatste 19 km een lift naar huis kunnen regelen toen ik even naar het toilet was. Met de moed in m'n schoenen stapte ik al bijna op m'n fiets toen Paco met een big smile vertelde dat we niet meer hoefde te zwoegen! Alleen de laatste 5 km mochten we nog even zelf afleggen :) Desalniettemin hebben we dus toch zo'n 50 km afgelegd en kwamen we helemaal uitgemergeld en verzout weer terug in het hostel.

Die avond zijn we na een heerlijke douche en een snelle maaltijd doorgerend naar de nachtbus die ons dinsdagochtend af zou zetten in de noordelijke Chileense plaats Arica. Het voelde eigenlijk net als thuiskomen in Chili, omdat ik natuurlijk het grootste deel van mij reis in dit land heb doorgebracht. Ook heb ik de nanny van mijn Chileense gastgezin is opgebeld waar ze heel blij om was. Het was goed om weer is wat van haar te horen aangezien ik het grootste deel van mijn tijd in Santiago met haar heb doorgebracht.
In Arica hebben we met z'n drieën een klein, sober hostel gevonden en daarna zijn we een wandeling door de stad gaan maken en hebben we heerlijk zitten 'sponzen' aan zee. Het voelt altijd goed om de zee weer is te zien na lange tijd in de bergen te hebben gezeten! Ook hebben we een klein museum bezocht die een aantal mummies ten toon stelde. Hierna hebben we een hoge rots bewandeld om van een mooi uitzicht over de stad en zee te genieten.

Woensdag ochtend zijn we weer naar het busstation vertrokken waar we aan onze overtocht naar Peru zijn begonnen. Het heeft ons een hele dag gekost om van Arica, Chili naar Arequipa, Peru te komen. Om 10.00 waren we vertrokken en om 20.00 kwamen we ongeveer aan. Nadat we een goed hostel hadden gevonden zijn we is even goed uit eten gegaan! Het was veel duurder dan normaal is in Peru, maar het eten smaakte goddelijk en dat hadden we even nodig na zo'n dag!

Donderdag zijn we op ons gemakje door Arequipa gaan slenteren. Paco en ik werden voortdurend verleidt door de enorme hoeveelheid etensgeuren in deze stad en moesten ons inhouden om niet alle taartenwinkels binnen te rennen die op iedere straathoek te vinden zijn! Om onze honger te stillen zijn we 's middags uit eten gegaan in een van de goedkope restaurantjes die een driegangen menu aanbieden voor 5 sol (€1,50) hierna konden we er weer even tegenaan. 'S avonds daalt de temperatuur als een malle, dus rond een uur of 18.00, als het donker is, verwisselen we elke keer onze zomerkleding voor wille truien en lange broeken. Gewapend tegen de kou, zijn we een bezoekje gaan brengen aan de enorme kathedraal aan de plaza de armas, het centrale plein van een stad (dit is overigens de mooiste plaza de armas die ik tot nu toe gezien heb). In deze kathedraal werd ik nog even versierd door een nogal vreemde Peruaan, die ik met de hulp van Paco van me af heb weten te schudden. Om onze avondhonger te stillen, hebben we ergens een broodje hamburger naar binnen gewerkt gevolgd door een typisch Peruaans toetje (een soort warme vruchtengelatine).

Vrijdag was de dag dat ik moeders heb mogen ontmoeten in Arequipa! Zij is momenteel zelf op reis en ik doe gezellig een weekje met haar reisprogramma mee. Na 4 maanden van huis te zijn, was het weerzien eigenlijk tamelijk nonchalant, maar wel heel grappig om elkaar zo aan de andere kant van de wereld te treffen! Samen met Paco en Linde zijn mama , Jack en ik een heel groot klooster gaan bezoeken. Het is eigenlijk een soort stad in een stad. Ook hebben we een uitkijkpunt over de stad bezocht, al viel het uitzicht wat tegen. Arequipa is omgeven door velen vulkanen en ontleent daar ook zijn naam aan. 'Are' betekend vulkaan en 'quipa' betekend achter. Tijdens het diner op onze eerste avond in Arequipa hebben Paco, Linde en ik een hele astrologische uitleg gekregen over de betekenis van verschillende bezienswaardigheden in deze stad. Samen hebben we de hele dag doorgebracht en wederom onze buikjes rond gegeten aan al het lekkers wat Peru te bieden heeft!

Zaterdag zijn we met z'n allen gaan raften (op Paco na), een activiteit waar Arequipa om bekend staat. Dat kwam mooi uit, want dit was iets wat geen van allen ooit gedaan had! Onder leiding van onze strenge gids hebben we een geweldig wildwater avontuur gehad en konden we tevreden terugkeren naar ons Hostel. Die avond is Linde op de nachtbus naar Cuzco vertrokken waar ze een week Spaanse les zou gaan volgen. Paco is midden in de nacht vertrokken om op een tour van 3 dagen door de Colca Canyon te gaan.

Mama, Jack en ik hebben nog een dag doorgebracht in Arequipa alvorens wij maandagochtend ook een tocht naar de Colca Canyon hebben gemaakt. Op weg hiernaar toe zijn we onderweg bij verschillende uitzichtpunten en lama kuddes gestopt en na een lange rit kwamen we 's avonds aan in een klein, authentiek dorpje waar ons hotel zich bevond. Na de lunch hebben we een korte wandeling gemaakt door de omgeving en zijn we 's avonds nog even gaan ontspannen in de nabij gelegen warmwater zwembaden.

Dinsdag hebben we de ochtend doorgebracht bij een lokale vrouw. Samen met haar hebben we maïs geplukt en koeien gemolken op het land. Iedereen in dit dorpje leeft van de landbouw. Het lijkt op straat ook gewoon een grote boerderij met loslopende varkens, ezels en alpaca's. Elk gezin heeft ook zijn eigen cavia's, waarvan eentje die middag op ons bord lag. Normaal gesproken worden die gegeten op verjaardagen en feestjes, maar moeders en ik waren erg nieuwsgierig hoe zo'n beest smaakt en dus werd er speciaal voor ons eentje geslacht. Na lang gepriegel om tussen alle botjes door wat vlees weg te pikken, zijn we tot de conclusie gekomen dat er niet genoeg vlees aan een cavia zit en het eigenlijk niet de moeite waard is om zo'n beest klaar te maken. 'S middags hebben we een wandeling langs de Canyon gemaakt en hebben we genoten van een prachtig uitzicht over de vallei met al z'n pré-incaterrassen, waar de oudere volkeren en de tegenwoordige bewoners hun voedsel op verbouwen. In het dorp was het groot feest om een bruiloft te vieren. Dit duurt drie dagen en elke nacht tot een uur of 2.00. Ik ben er goed doorheen geslapen, maar sommige onder ons hadden er meer last van.

Woensdag ochtend zijn we om 5.00 uur opgestaan om vroegtijdig een condor uitzichtpunt te bereiken. Hier hebben we een vallei vol prachtige condors gezien! Na wat geduld heeft moeders een paar prachtige close-ups weten te schieten met de camera. Onze gids heeft ons de hele weg heel duidelijk uitgelegd over de historie van de Colca Canyon met al zijn verschillende volkeren. 'S middags zijn we met de bus naar onze volgende bestemming, Puno, vertrokken. Dit was in een ietwat andere bus dan ik normaal gesproken mee reis. Onderweg maakte we namelijk een paar toeristische stops om foto's te kunnen schieten. Het weer sloeg wel plotseling om naar regenbuien afgewisseld door hier en daar we hagel. Na een lange busreis kwamen we 's avonds aan in ons hotel, waar ik meteen ben gaan douchen en naar bed ben gegaan.

Donderdag, vandaag, zijn we namelijk vroeg opgestaan om de hele dag een tocht te maken over het titicacameer. Met een bootje hebben we een bezoek gebracht aan titicaca's grootste attractie: de drijvende rieteilanden! Hier werden we door de lokale bevolking ontvangen en kregen we uitleg over constructie van deze drijvende eilanden. Op een soort poppenkastachtige wijze werd ons aan de hand van een model (van echt riet) uitgelegd hoe het leven van deze lokale bevolking in elkaar stak. Na een kleine overtocht in een rieten boot bezochten we nog een ander eiland. Op beide eilanden wordt enorm van de toeristen geleefd om zo veel mogelijk geld af te troggelen. Hierna begonnen we aan een tocht van 2,5 uur over het meer om bij een ander groot (normaal) eiland te komen. Wederom kregen we uitleg over de verschillende gebruiken onder deze bevolking. Hier werd status aangegeven door verschillende gekleurde mutsen. Na een mooie wandeling over het eiland zat ons bezoek er al weer op en begonnen we aan de terugweg naar Puno. Op het dak van de boot hebben we nog even kunnen genieten van een fijn zonnetje en in Puno hebben we de dag afgesloten met een heerlijke pizza!

Morgen vertrekken we met de bus naar Cuzco, hier zal ik nog een dag met mama en Jack doorbrengen voordat ieder z'n eigen weg weer gaat.

Voor iedereen die binnenkort de examens tegemoet gaat: succes! Maak me trots! Dan drinken we samen een borrel als ik terug ben :)

Dikke kus!

Ps. De Duitsers lijken het continent verlaten te hebben, maar ze zijn driedubbel vervangen door een enorme lading Fransen! Je gaat je af vragen of er nog mensen in Frankrijk zitten! ;)