Home is where your backpack is!
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
31 Mei 2013 | Peru, Lima
Lieve trouwe volgers,
Mijn laatste reisverslag alweer! Na ruim 12.000 km door heel Zuid-Amerika te hebben gereisd, zit ik nu dan na vijf maanden op m'n eindbestemming: Lima. 4 Maanden heb ik op eigen houtje gereisd en mijn laatste maand voortdurend omringd door twee lieve reisgenootjes Paco en Linde. Ik heb zelfs het genoegen gehad om samen met mama en Jack door dit prachtige continent te reizen. 5 landen en 2 wereldwonderen (Machu Picchu en de Salar de Uyuni) hebben mijn geest mogen verruimen, vermaken en kalmeren. Hier en daar een tegenslag, met als vervelendste mijn ziekenhuis bezoek in Chili. En de enkele keren dat mijn busritten geblokkeerd of gewijzigd werden of de juiste busverbinding gewoon niet bestond. 'De bus' is in de afgelopen maanden natuurlijk ook mijn tweede huis geworden als je nagaat dat ik alle (grof geschatte) 12.000 km met de bus gedaan heb. Op 1000 km na die ik in Chili met de boot heb mogen doen. Maar al met al kan wel gesteld worden dat mijn reis bijzonder soepel verlopen is! In tegenstelling tot vele andere reizigers is er werkelijk geen cent of ander belangrijk voorwerp van me gestolen, ondanks dat er wel degelijk meerdere pogingen gedaan zijn (in Buenos Aires bijvoorbeeld 2 keer). Dit heeft natuurlijk ook wel een klein beetje met mazzel te maken, maar t begin ligt gewoon simpel weg bij jezelf. Want er zijn me toch een paar domme verhalen verteld over diefstal bij andere reizigers! Dus met een opgelucht gevoel stap ik zo direct met al m'n bezittingen in het vliegtuig terug naar Nederland. Al moet ik zeggen dat t nog niet goed tot me doordringt dat ik nu toch écht terug ga. Het is heel vreemd om Zuid-Amerika zo achter te laten, het voelt nu gewoon heel vertrouwd. Ik loop hier zelfverzekerder over straat dan in Amsterdam! Al ziet iedereen nog steeds dat ik toerist ben, ze beschouwen je als gelijke als ze merken dat je niet achterlijk bent en prima Spaans kan spreken. Het meeste zal ik het denk ik gaan missen om deze super chille taal niet meer te spreken. Het grootste geluk wat ik heb gehad was dat ik samen heb mogen reizen met een Spanjaard die me enorm geholpen heeft om mijn Spaans te verbeteren. En niet alleen de spreektaal, maar ook lichaamstaal en houding tegenover de Zuid-Amerikanen. Want t is helaas niet altijd even makkelijk om je mannetje te staan. Want t maakt geen bal uit hoe goed je ook Spaans spreekt, je toeristenlabel is evengoed nog zichtbaar. Zelfs van Paco weten ze exact dat t een toerist is. Maar goed, zoals ik zei, maakt dat dus helemaal niks uit. Nu lach ik t gewoon van me af als er voor de zoveelste keer naar me gefloten word of ik word bespot met 'gringa' (wat een bespotting is voor Amerikanen). Het mooiste is om terug te praten in het Spaans met het simpelste antwoord: 'gracias' gewoon om aan te geven dat je ze perfect verstaat! Kan er keer op keer van genieten ;) Want hoe stoer sommige ventjes ook lijken, ze doen je niks. En mocht t ooit echt te ver gaan met hun vieze opmerkingen, heb ik altijd nog een paar scheldwoorden paraat (het hele assortiment geleerd van Paco uiteraard).
Van alle landen die ik heb bezocht, blijf ik Zuid-Chili het mooiste vinden! Vanaf het eerste plaatsje, curacautin, wat mijn eerste bestemming was na Santiago tot aan Puerto natales. De vulkanen, bergen, meren, gletsjers, watervallen en de fjorden. Allemaal bleven ze me verbazen! Dit is ook de plek waar ik de meeste en mooiste hikes gemaakt heb. Pas toen ik in Noord-Argentinië aankwam was ik eindelijk weer verwonderd door een prachtig berglandschap en een super mooie hike in cafayate langs 5 verschillende watervallen. Mijn andere favoriete, meest indrukwekkende plekken in dit continent waren de zoutvlaktes in Bolivia (Salar de Uyuni) en Machu Picchu in Peru. Maar goed er ontbreekt natuurlijk nog een stukje verslag van 10 dagen waarin ik ook zeker een aantal memorabele momenten heb gehad!
Te beginnen bij de Cerro blanco, de 2000 meter hoge zandduin die ik in Nazca te lijf ben gegaan. Voor zonsopgang zijn we begonnen aan de tocht naar boven. Na twee uur omhoog te hebben gelopen met het Sandboard onder de arm, stond ik samen met mijn privé gids als enige twee mensjes bovenaan de enorme zandduin van het overweldigende uitzicht te genieten! Het voelde ongelooflijk gaaf om op de hoogste zandduin ter wereld te staan die omgeven is door kleinere, 'gewone' rotsachtige bergen die deze enorme joekel van een duin als het waren aanbidden. Na een goed foto sessie was het tijd om mij te laten zandstralen! Ik had dit keer namelijk geen gewoon snowboard, maar een dikke, zware, houten plank wat dan een Sandboard genoemd mag worden. Helaas was t echt niet te doen om deze plank veilig te besturen met als gevolg dat ik meer de berg ben afgerold dan gesandboard ;) Mede omdat ik net als mij gids een aantal keer sleeënd naar beneden probeerde te komen, maar dit was een nog extremere vorm van zandhappen... De afdaling bestond uit vier verschillende steile heuvels naar beneden. Maar toen we de laatste hadden bereikt stond ik pas echt stomverbaasd de diepte in te staren! Het was de indrukwekkendste zandduin die ik ooit gezien heb (en ik heb er redelijk wat gezien, niet alleen binnen Zuid-Amerika). Pas toen besefte ik echt goed hoe hoog de hele berg is. Het was een afdaling ter grote van een goeie rode skipiste; zo groot, breed en stijl! Toen baalde ik wel heel erg dat ik geen goede plank onder de voeten had, want dat had ik minuten lang naar beneden kunnen zoeven. Ondanks dat ik als een soort met zand gepaneerde kipnugget onderaan kwam, heb ik echt onwijs genoten van deze unieke ervaring. Het was dan ook absoluut een van de hoogtepunten van mijn reis!
Eenmaal terug in het hostel die middag, heb ik even goed gerelaxt en met de hele familie geskyped. 'S avonds heb ik een bus gepakt naar Ica, een stad die 2,5 uur verderop lag. Van daaruit nam ik een taxi naar het party ressort Huacachina. Dit is een Oase in de buurt van Ica, waar vele toeristen komen om te Sandboarden op de vele steile heuvels waar deze Oase mee omring is. Eenmaal aangekomen in mijn hostel kwam ik er achter dat ik een fout had gemaakt die me in 5 maanden tijd geen een keer eerder was overkomen: ik was m'n backpack uit het laadruim van de bus vergeten te halen waarmee ik van Nazca naar Ica was gekomen! Dus als een malle heb ik me vastgeklampt aan een taxichauffeur en m zowat bevolen me te helpen om m'n backpack terug te krijgen. Snel zijn we terug gereden naar het busstation in Ica waar de taxi chauffeur die mij naar Huacachina had gebracht me al stond op te wachten met een grijns. Ze hadden m'n tas heel netjes apart gezet en er was dus niks aan de hand, maar ik heb mazzel dat dit me in Ica gebeurt is en niet ergens in Bolivia (wie weet wat er dan met je tas gebeurt...). Ik was gewoon zo moe dat ik in een keer van de bus de taxi ingerold ben en t stomweg vergeten ben. No problemo, ik ben goed geholpen, dus alles was oké. Even later in m'n hostel kwam de eerste taxi chauffeur mijn slaapzaal ingelopen samen met een Braziliaan die hij graag aan me voor wilde stellen. Deze Braziliaan, Gustavo, was ook net aangekomen in Huacachina en was net als ik op weg naar Lima. De taxi chauffeur had namelijk aan ons beiden gevraagd wat er op de planning stond en dat kwam overeen: Surfen in Lima! Na een borreltje met Gustavo, had ik besloten m'n plan om naar Lima te gaan iets te vervroegen zodat ik samen met hem heen kon gaan. Hij kende Lima namelijk al en wist een goed plek waar ik kon leren surfen.
Maar woensdag moest er natuurlijk eerst even van Huacachina genoten worden! Gustavo bleek net zo'n onderhandelaar te zijn als Paco en wist dus overal een zacht prijsje voor te krijgen. Dit komt ook omdat hij z'n eigen reisbureau heeft in Río de Janeiro en op reis is voor z'n werk om overeenkomsten te sluiten met hotels en toeristen bureaus. Op deze manier hebben we ons voor een leuk prijsje ingeschreven voor een geweldige Sandbuggy rit door de woestijn om alle heuvels over te crossen in een soort open raceauto. Met de Sandboards achterin, scheurde we als een dwaas tussen alle heuvels door. Het is werkelijk nog vetter dan een achtbaan! Om vervolgens bovenaan vele heuvels gedropt te worden waar we vanaf mochten boarden. Dit keer had ik ervoor gezorgd dat ik een normaal snowboard kreeg en kon ik als een vis in het water de heuvels af zoeven :) de rest van de groep ging liggend op de houten Sandboards de berg af met t hoofd naar beneden, lijkt me doodeng! Met zonsondergang kwamen we weer terug in de oase waar ik even een frisse duik nam in het zwembad, waar ik eerder die middag ook al even lekker in gelegen had. Na een stevig avondmaal, besloten Gustavo en ik dat we de volgende dag richting Lima zouden gaan.
En zo stapte we donderdagochtend in een bus die ons eerst nog op een tour mee zou nemen in paracas. Hier liggen een paar eilanden voor de kust met zeeleeuw kolonies en andere beesten. Maar door onrustig vaarwater, konden we helaas niet op de boottocht. Dus zijn we in een rit doorgereden naar Lima. Lima staat bekend om z'n goddelijke eten en dan met name vis-gerechten, dus als eerste hebben we onze honger gestild met een goed bord ceviche (vis gegaard in citroensap, een typisch Peruaans gerecht) wat in Lima t beste zou moeten zijn, omdat de vis hier het verst is. Daarna zijn we naar een zalig hostel gegaan, waar Gustavo zijn vorige bezoek aan Lima ook had doorgebracht. De wijk waar we zaten, heet Miraflores, een buurt die als mooiste, gezelligste en veiligste wordt beschreven binnen Lima. Bij binnenkomst in het hostel liep ik opnieuw tegen een oude bekende aan. Dezelfde Fransman, Galen genaamd, die ik ook in La Paz op het busstation had ontmoet en de eerste keer in Chili 4 maanden daarvoor! Het allerleukste was dat Gustavo en hij elkaar ook kende! Zij hadden allebei de vorige keer in hetzelfde hostel gezeten. Dus een grote gezelligheid! Samen hebben we een rondje door de buurt gelopen langs alle gezellige restaurantjes en barretjes die je naar binnen proberen te trekken. 'S avonds hebben Galen en ik voor het eerst sinds tijden weer zelf gekookt en ging Gustavo met familie uit eten.
De volgende dagen zagen er allemaal ongeveer hetzelfde uit: ze waren gebaseerd op relaxen, lekker eten, surfen en nog meer relaxen. Na t ontbijt volgde altijd een hangmat sessie net zo lang totdat het lunchtijd was. Gustavo hield nog al van ceviche en wilde elke dag een andere plek uit proberen om het te eten. Een aantal dagen ben ik met hem mee gegaan en sommige dagen heb ik met de mensen die ik op het strand heb ontmoet geluncht. Gustavo had mij namelijk voorgesteld aan Peluca, een surfinstructeur die elke dag op het strand aanwezig is. Van hem heb ik twee lesjes gehad en van Gustavo nog wat instructies, tot dat ik de deerde dag al geheel zelfstandig kon surfen. Het mooie van Peru is dat de golven heel constant zijn en er ook elke dag gesurft kan worden! De derde dag zijn we ook hier en daar een feestje wezen bezoeken. Te beginnen bij 'hippie sunday' een wietrokende, skateboardende groep mensen die een lekker potje staan te trommelen ;) Gevolgd door een gratis festival voor salsa muziek. De borrels gingen er goed in en we hebben een lange gezellige avond gehad. De volgende ochtend zat ik weer gezellig met Gustavo op de binnenplaats van het hostel te wachten tot de zeemist op trok, die elke winterdag in Lima aanwezig is. Onder het genot van een Braziliaans samba muziekje rolde Gustavo zoals altijd z'n stickies voor de dag met een biertje in de had (11 uur 's ochtends was een degelijk tijdstip voor een dergelijke activiteit). Het is dan ook een typische Braziliaan: denkt alleen maar aan feesten en waar de nacht hem heen zal brengen. Hij liep regelmatig pas rond 7.00 in de ochtend de slaapzaal binnen. Was niet echt een man van veel woorden, maar z'n lichaamstaal sprak boekdelen.
Toen Galen op een ochtend vertrok, voeg hij me nog om een gunst. Hij had zijn camera achter gelaten bij een computerzaak om hem te laten repareren. Deze beste man had m alleen nog niet op tijd af en dus moest Galen zonder camera verder. Hij zou zijn Franse vrienden echter snel ontmoeten die een extra camera mee zouden nemen. De vraag was dus of ik m op zou willen halen en op wil sturen naar Frankrijk. Dus met al mijn goede bedoelingen ging ik woensdagochtend op stap naar deze computerzaak om die camera op te halen. Onderweg is mij een van de gekste dingen op mijn reis gebeurt! Ik liep nietsvermoedend over straat, tot op een gegeven moment een wildvreemde man me zowat om de hals vloog. Hij vroeg of ik Duits sprak en hem alsjeblieft kon helpen. Het was een Oostereiker die een half uurtje geleden was aangevallen en gebeten door een hond, waarna hij van al z'n bezittingen was beroofd (geld, paspoort, pinpas etc.). In het slechtste Duits wat ik ooit gesproken heb (het was meer Spaans dan Duits),vroeg ik hoe ik hem kon helpen. Hij zag er ook behoorlijk gehavend uit en viel geloof ik bijna van z'n graat! Omdat hij niet ingeënt was tegen hondsdolheid moest hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Maar ja, hij had geen geld en dan heb je in Zuid-Amerika geen schijn van kans in een ziekenhuis waar je gelijk handje contantje mag betalen. Omdat ik verder geen idee had hoe ik hem kon helpen, heb ik hem dus wat geld gegeven (100 sol, zo'n €30). Maar ik vraag me af of dat wel voldoende was. Ook twijfelde ik of het wel echt was, maar toen hij me zijn knie met hondenbeet en kleerscheuren liet zien, geloofde ik hem. Ik heb zijn contact gegevens, dus ik zal m nog is vragen hoe t is verlopen. In elk geval was hij ontzettend opgelucht dat iemand hem in zijn eigen taal probeerde te helpen, dus voor mij was het de goede daad van de dag!
Met de verwarring nog steeds op m'n gezicht liep ik verder om de camera op te halen wat na een paar keer heen en weer gestuurd te worden gelukt was. Nog steeds verbijsterd half lachend keerde ik terug naar het hostel om vervolgens door te rennen naar het strand voor mijn alweer eenerlaatste surfdag! Het waren extreem wilde golven en met een lens minder stapte ik twee uur later weer op t strand ;) 'S avonds ben ik samen met Peluca naar een fonteinen park geweest. Hier vind normaal gesproken een hele grote licht/muziek/fonteinen show plaats, maar ik had de pech dat de grootste fontein niet werkte die avond wegens onderhoud. Balen! Want iedereen had mij geadviseerd om naar die show te gaan. Evengoed waren de andere fonteinen ook leuk!
De allerlaatste verrassing kwam, toen ik op Facebook zag dat de 2 Nieuw-Zeelandse dames die ik op de boot in Chili had ontmoet, ook waren aangekomen in Lima! Dus na een kort berichtje zaten ze rond middernacht bij mij in t hostel om nog een korte reünie te hebben! Met hen had ik ook afgesproken in Buenos Aires om een tango show te bekijken. Dus het was erg leuk om ze weer te zien! Ook hebben we ongeveer dezelfde plekken bezocht in zowel Bolivia als Peru, die ook bekend staan onder de naam 'gringo trail', omdat de meeste toeristen dezelfde plekken bezoeken. We hebben ook allemaal last gehad van blokkades en dergelijke in Bolivia, dus genoeg overeenkomsten ;)
Donderdagochtend, vandaag, ben ik vroeg op gestaan om toch nog een keer de golven te bestrijden met m'n surfplankje (waterrat dat ik ben). Het waren wederom krachtige golven, dus een perfecte afsluiting van de week! Met twee andere leuke surfmeiden en Peluca zijn we een hapje gaan eten op de markt, waarna ik terug ben gegaan naar mijn hostel om me voor te bereiden op de terugreis naar huis. Mijn zonnebril heb ik verkocht aan een van die andere surfchicks, want die was er helemaal weg van! Geen probleem, ik was er een beetje op uitgekeken en zij helemaal happy met een oude zonnebril!
Na een lekkere douche, was ik klaar om fris en fruitig te vertrekken. De backpack is een stuk leger dan toen ik weg ging uit Nederland, maar het gewicht is ongeveer gelijk gebleven? Vreemde dingen! Of ik ben echt pro tas inpakken geworden, dat kan natuurlijk ook ;)
Heb een rustige vlucht gehad en staan nu op het punt van landen. De piloot gaf net even door dat we 20 graden hebben in Nederland, wat een feest! Ik was al bang dat ik in de kou aan zou komen ;) En onder het motto van de Nieuw-Zeelandse dames die een jaar op reis zijn:
'Home is where your backpack is!' ben ik dus eigenlijk nooit weg geweest ;)
Van de honderden mensen die je ontmoet hou je hooguit enkele echte vrienden over bij wie de deur altijd open staat om ze nog is op te zoeken. Ik weet wie het zijn en weet ze te vinden! Haha. Maar nu eerst jullie, mijn lieve Nederlandse vrienden en familie weer kunnen knuffelen, voelt heerlijk!
Rust, anniche en sponzen! Mijn motto :)
Mijn laatste reisverslag alweer! Na ruim 12.000 km door heel Zuid-Amerika te hebben gereisd, zit ik nu dan na vijf maanden op m'n eindbestemming: Lima. 4 Maanden heb ik op eigen houtje gereisd en mijn laatste maand voortdurend omringd door twee lieve reisgenootjes Paco en Linde. Ik heb zelfs het genoegen gehad om samen met mama en Jack door dit prachtige continent te reizen. 5 landen en 2 wereldwonderen (Machu Picchu en de Salar de Uyuni) hebben mijn geest mogen verruimen, vermaken en kalmeren. Hier en daar een tegenslag, met als vervelendste mijn ziekenhuis bezoek in Chili. En de enkele keren dat mijn busritten geblokkeerd of gewijzigd werden of de juiste busverbinding gewoon niet bestond. 'De bus' is in de afgelopen maanden natuurlijk ook mijn tweede huis geworden als je nagaat dat ik alle (grof geschatte) 12.000 km met de bus gedaan heb. Op 1000 km na die ik in Chili met de boot heb mogen doen. Maar al met al kan wel gesteld worden dat mijn reis bijzonder soepel verlopen is! In tegenstelling tot vele andere reizigers is er werkelijk geen cent of ander belangrijk voorwerp van me gestolen, ondanks dat er wel degelijk meerdere pogingen gedaan zijn (in Buenos Aires bijvoorbeeld 2 keer). Dit heeft natuurlijk ook wel een klein beetje met mazzel te maken, maar t begin ligt gewoon simpel weg bij jezelf. Want er zijn me toch een paar domme verhalen verteld over diefstal bij andere reizigers! Dus met een opgelucht gevoel stap ik zo direct met al m'n bezittingen in het vliegtuig terug naar Nederland. Al moet ik zeggen dat t nog niet goed tot me doordringt dat ik nu toch écht terug ga. Het is heel vreemd om Zuid-Amerika zo achter te laten, het voelt nu gewoon heel vertrouwd. Ik loop hier zelfverzekerder over straat dan in Amsterdam! Al ziet iedereen nog steeds dat ik toerist ben, ze beschouwen je als gelijke als ze merken dat je niet achterlijk bent en prima Spaans kan spreken. Het meeste zal ik het denk ik gaan missen om deze super chille taal niet meer te spreken. Het grootste geluk wat ik heb gehad was dat ik samen heb mogen reizen met een Spanjaard die me enorm geholpen heeft om mijn Spaans te verbeteren. En niet alleen de spreektaal, maar ook lichaamstaal en houding tegenover de Zuid-Amerikanen. Want t is helaas niet altijd even makkelijk om je mannetje te staan. Want t maakt geen bal uit hoe goed je ook Spaans spreekt, je toeristenlabel is evengoed nog zichtbaar. Zelfs van Paco weten ze exact dat t een toerist is. Maar goed, zoals ik zei, maakt dat dus helemaal niks uit. Nu lach ik t gewoon van me af als er voor de zoveelste keer naar me gefloten word of ik word bespot met 'gringa' (wat een bespotting is voor Amerikanen). Het mooiste is om terug te praten in het Spaans met het simpelste antwoord: 'gracias' gewoon om aan te geven dat je ze perfect verstaat! Kan er keer op keer van genieten ;) Want hoe stoer sommige ventjes ook lijken, ze doen je niks. En mocht t ooit echt te ver gaan met hun vieze opmerkingen, heb ik altijd nog een paar scheldwoorden paraat (het hele assortiment geleerd van Paco uiteraard).
Van alle landen die ik heb bezocht, blijf ik Zuid-Chili het mooiste vinden! Vanaf het eerste plaatsje, curacautin, wat mijn eerste bestemming was na Santiago tot aan Puerto natales. De vulkanen, bergen, meren, gletsjers, watervallen en de fjorden. Allemaal bleven ze me verbazen! Dit is ook de plek waar ik de meeste en mooiste hikes gemaakt heb. Pas toen ik in Noord-Argentinië aankwam was ik eindelijk weer verwonderd door een prachtig berglandschap en een super mooie hike in cafayate langs 5 verschillende watervallen. Mijn andere favoriete, meest indrukwekkende plekken in dit continent waren de zoutvlaktes in Bolivia (Salar de Uyuni) en Machu Picchu in Peru. Maar goed er ontbreekt natuurlijk nog een stukje verslag van 10 dagen waarin ik ook zeker een aantal memorabele momenten heb gehad!
Te beginnen bij de Cerro blanco, de 2000 meter hoge zandduin die ik in Nazca te lijf ben gegaan. Voor zonsopgang zijn we begonnen aan de tocht naar boven. Na twee uur omhoog te hebben gelopen met het Sandboard onder de arm, stond ik samen met mijn privé gids als enige twee mensjes bovenaan de enorme zandduin van het overweldigende uitzicht te genieten! Het voelde ongelooflijk gaaf om op de hoogste zandduin ter wereld te staan die omgeven is door kleinere, 'gewone' rotsachtige bergen die deze enorme joekel van een duin als het waren aanbidden. Na een goed foto sessie was het tijd om mij te laten zandstralen! Ik had dit keer namelijk geen gewoon snowboard, maar een dikke, zware, houten plank wat dan een Sandboard genoemd mag worden. Helaas was t echt niet te doen om deze plank veilig te besturen met als gevolg dat ik meer de berg ben afgerold dan gesandboard ;) Mede omdat ik net als mij gids een aantal keer sleeënd naar beneden probeerde te komen, maar dit was een nog extremere vorm van zandhappen... De afdaling bestond uit vier verschillende steile heuvels naar beneden. Maar toen we de laatste hadden bereikt stond ik pas echt stomverbaasd de diepte in te staren! Het was de indrukwekkendste zandduin die ik ooit gezien heb (en ik heb er redelijk wat gezien, niet alleen binnen Zuid-Amerika). Pas toen besefte ik echt goed hoe hoog de hele berg is. Het was een afdaling ter grote van een goeie rode skipiste; zo groot, breed en stijl! Toen baalde ik wel heel erg dat ik geen goede plank onder de voeten had, want dat had ik minuten lang naar beneden kunnen zoeven. Ondanks dat ik als een soort met zand gepaneerde kipnugget onderaan kwam, heb ik echt onwijs genoten van deze unieke ervaring. Het was dan ook absoluut een van de hoogtepunten van mijn reis!
Eenmaal terug in het hostel die middag, heb ik even goed gerelaxt en met de hele familie geskyped. 'S avonds heb ik een bus gepakt naar Ica, een stad die 2,5 uur verderop lag. Van daaruit nam ik een taxi naar het party ressort Huacachina. Dit is een Oase in de buurt van Ica, waar vele toeristen komen om te Sandboarden op de vele steile heuvels waar deze Oase mee omring is. Eenmaal aangekomen in mijn hostel kwam ik er achter dat ik een fout had gemaakt die me in 5 maanden tijd geen een keer eerder was overkomen: ik was m'n backpack uit het laadruim van de bus vergeten te halen waarmee ik van Nazca naar Ica was gekomen! Dus als een malle heb ik me vastgeklampt aan een taxichauffeur en m zowat bevolen me te helpen om m'n backpack terug te krijgen. Snel zijn we terug gereden naar het busstation in Ica waar de taxi chauffeur die mij naar Huacachina had gebracht me al stond op te wachten met een grijns. Ze hadden m'n tas heel netjes apart gezet en er was dus niks aan de hand, maar ik heb mazzel dat dit me in Ica gebeurt is en niet ergens in Bolivia (wie weet wat er dan met je tas gebeurt...). Ik was gewoon zo moe dat ik in een keer van de bus de taxi ingerold ben en t stomweg vergeten ben. No problemo, ik ben goed geholpen, dus alles was oké. Even later in m'n hostel kwam de eerste taxi chauffeur mijn slaapzaal ingelopen samen met een Braziliaan die hij graag aan me voor wilde stellen. Deze Braziliaan, Gustavo, was ook net aangekomen in Huacachina en was net als ik op weg naar Lima. De taxi chauffeur had namelijk aan ons beiden gevraagd wat er op de planning stond en dat kwam overeen: Surfen in Lima! Na een borreltje met Gustavo, had ik besloten m'n plan om naar Lima te gaan iets te vervroegen zodat ik samen met hem heen kon gaan. Hij kende Lima namelijk al en wist een goed plek waar ik kon leren surfen.
Maar woensdag moest er natuurlijk eerst even van Huacachina genoten worden! Gustavo bleek net zo'n onderhandelaar te zijn als Paco en wist dus overal een zacht prijsje voor te krijgen. Dit komt ook omdat hij z'n eigen reisbureau heeft in Río de Janeiro en op reis is voor z'n werk om overeenkomsten te sluiten met hotels en toeristen bureaus. Op deze manier hebben we ons voor een leuk prijsje ingeschreven voor een geweldige Sandbuggy rit door de woestijn om alle heuvels over te crossen in een soort open raceauto. Met de Sandboards achterin, scheurde we als een dwaas tussen alle heuvels door. Het is werkelijk nog vetter dan een achtbaan! Om vervolgens bovenaan vele heuvels gedropt te worden waar we vanaf mochten boarden. Dit keer had ik ervoor gezorgd dat ik een normaal snowboard kreeg en kon ik als een vis in het water de heuvels af zoeven :) de rest van de groep ging liggend op de houten Sandboards de berg af met t hoofd naar beneden, lijkt me doodeng! Met zonsondergang kwamen we weer terug in de oase waar ik even een frisse duik nam in het zwembad, waar ik eerder die middag ook al even lekker in gelegen had. Na een stevig avondmaal, besloten Gustavo en ik dat we de volgende dag richting Lima zouden gaan.
En zo stapte we donderdagochtend in een bus die ons eerst nog op een tour mee zou nemen in paracas. Hier liggen een paar eilanden voor de kust met zeeleeuw kolonies en andere beesten. Maar door onrustig vaarwater, konden we helaas niet op de boottocht. Dus zijn we in een rit doorgereden naar Lima. Lima staat bekend om z'n goddelijke eten en dan met name vis-gerechten, dus als eerste hebben we onze honger gestild met een goed bord ceviche (vis gegaard in citroensap, een typisch Peruaans gerecht) wat in Lima t beste zou moeten zijn, omdat de vis hier het verst is. Daarna zijn we naar een zalig hostel gegaan, waar Gustavo zijn vorige bezoek aan Lima ook had doorgebracht. De wijk waar we zaten, heet Miraflores, een buurt die als mooiste, gezelligste en veiligste wordt beschreven binnen Lima. Bij binnenkomst in het hostel liep ik opnieuw tegen een oude bekende aan. Dezelfde Fransman, Galen genaamd, die ik ook in La Paz op het busstation had ontmoet en de eerste keer in Chili 4 maanden daarvoor! Het allerleukste was dat Gustavo en hij elkaar ook kende! Zij hadden allebei de vorige keer in hetzelfde hostel gezeten. Dus een grote gezelligheid! Samen hebben we een rondje door de buurt gelopen langs alle gezellige restaurantjes en barretjes die je naar binnen proberen te trekken. 'S avonds hebben Galen en ik voor het eerst sinds tijden weer zelf gekookt en ging Gustavo met familie uit eten.
De volgende dagen zagen er allemaal ongeveer hetzelfde uit: ze waren gebaseerd op relaxen, lekker eten, surfen en nog meer relaxen. Na t ontbijt volgde altijd een hangmat sessie net zo lang totdat het lunchtijd was. Gustavo hield nog al van ceviche en wilde elke dag een andere plek uit proberen om het te eten. Een aantal dagen ben ik met hem mee gegaan en sommige dagen heb ik met de mensen die ik op het strand heb ontmoet geluncht. Gustavo had mij namelijk voorgesteld aan Peluca, een surfinstructeur die elke dag op het strand aanwezig is. Van hem heb ik twee lesjes gehad en van Gustavo nog wat instructies, tot dat ik de deerde dag al geheel zelfstandig kon surfen. Het mooie van Peru is dat de golven heel constant zijn en er ook elke dag gesurft kan worden! De derde dag zijn we ook hier en daar een feestje wezen bezoeken. Te beginnen bij 'hippie sunday' een wietrokende, skateboardende groep mensen die een lekker potje staan te trommelen ;) Gevolgd door een gratis festival voor salsa muziek. De borrels gingen er goed in en we hebben een lange gezellige avond gehad. De volgende ochtend zat ik weer gezellig met Gustavo op de binnenplaats van het hostel te wachten tot de zeemist op trok, die elke winterdag in Lima aanwezig is. Onder het genot van een Braziliaans samba muziekje rolde Gustavo zoals altijd z'n stickies voor de dag met een biertje in de had (11 uur 's ochtends was een degelijk tijdstip voor een dergelijke activiteit). Het is dan ook een typische Braziliaan: denkt alleen maar aan feesten en waar de nacht hem heen zal brengen. Hij liep regelmatig pas rond 7.00 in de ochtend de slaapzaal binnen. Was niet echt een man van veel woorden, maar z'n lichaamstaal sprak boekdelen.
Toen Galen op een ochtend vertrok, voeg hij me nog om een gunst. Hij had zijn camera achter gelaten bij een computerzaak om hem te laten repareren. Deze beste man had m alleen nog niet op tijd af en dus moest Galen zonder camera verder. Hij zou zijn Franse vrienden echter snel ontmoeten die een extra camera mee zouden nemen. De vraag was dus of ik m op zou willen halen en op wil sturen naar Frankrijk. Dus met al mijn goede bedoelingen ging ik woensdagochtend op stap naar deze computerzaak om die camera op te halen. Onderweg is mij een van de gekste dingen op mijn reis gebeurt! Ik liep nietsvermoedend over straat, tot op een gegeven moment een wildvreemde man me zowat om de hals vloog. Hij vroeg of ik Duits sprak en hem alsjeblieft kon helpen. Het was een Oostereiker die een half uurtje geleden was aangevallen en gebeten door een hond, waarna hij van al z'n bezittingen was beroofd (geld, paspoort, pinpas etc.). In het slechtste Duits wat ik ooit gesproken heb (het was meer Spaans dan Duits),vroeg ik hoe ik hem kon helpen. Hij zag er ook behoorlijk gehavend uit en viel geloof ik bijna van z'n graat! Omdat hij niet ingeënt was tegen hondsdolheid moest hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Maar ja, hij had geen geld en dan heb je in Zuid-Amerika geen schijn van kans in een ziekenhuis waar je gelijk handje contantje mag betalen. Omdat ik verder geen idee had hoe ik hem kon helpen, heb ik hem dus wat geld gegeven (100 sol, zo'n €30). Maar ik vraag me af of dat wel voldoende was. Ook twijfelde ik of het wel echt was, maar toen hij me zijn knie met hondenbeet en kleerscheuren liet zien, geloofde ik hem. Ik heb zijn contact gegevens, dus ik zal m nog is vragen hoe t is verlopen. In elk geval was hij ontzettend opgelucht dat iemand hem in zijn eigen taal probeerde te helpen, dus voor mij was het de goede daad van de dag!
Met de verwarring nog steeds op m'n gezicht liep ik verder om de camera op te halen wat na een paar keer heen en weer gestuurd te worden gelukt was. Nog steeds verbijsterd half lachend keerde ik terug naar het hostel om vervolgens door te rennen naar het strand voor mijn alweer eenerlaatste surfdag! Het waren extreem wilde golven en met een lens minder stapte ik twee uur later weer op t strand ;) 'S avonds ben ik samen met Peluca naar een fonteinen park geweest. Hier vind normaal gesproken een hele grote licht/muziek/fonteinen show plaats, maar ik had de pech dat de grootste fontein niet werkte die avond wegens onderhoud. Balen! Want iedereen had mij geadviseerd om naar die show te gaan. Evengoed waren de andere fonteinen ook leuk!
De allerlaatste verrassing kwam, toen ik op Facebook zag dat de 2 Nieuw-Zeelandse dames die ik op de boot in Chili had ontmoet, ook waren aangekomen in Lima! Dus na een kort berichtje zaten ze rond middernacht bij mij in t hostel om nog een korte reünie te hebben! Met hen had ik ook afgesproken in Buenos Aires om een tango show te bekijken. Dus het was erg leuk om ze weer te zien! Ook hebben we ongeveer dezelfde plekken bezocht in zowel Bolivia als Peru, die ook bekend staan onder de naam 'gringo trail', omdat de meeste toeristen dezelfde plekken bezoeken. We hebben ook allemaal last gehad van blokkades en dergelijke in Bolivia, dus genoeg overeenkomsten ;)
Donderdagochtend, vandaag, ben ik vroeg op gestaan om toch nog een keer de golven te bestrijden met m'n surfplankje (waterrat dat ik ben). Het waren wederom krachtige golven, dus een perfecte afsluiting van de week! Met twee andere leuke surfmeiden en Peluca zijn we een hapje gaan eten op de markt, waarna ik terug ben gegaan naar mijn hostel om me voor te bereiden op de terugreis naar huis. Mijn zonnebril heb ik verkocht aan een van die andere surfchicks, want die was er helemaal weg van! Geen probleem, ik was er een beetje op uitgekeken en zij helemaal happy met een oude zonnebril!
Na een lekkere douche, was ik klaar om fris en fruitig te vertrekken. De backpack is een stuk leger dan toen ik weg ging uit Nederland, maar het gewicht is ongeveer gelijk gebleven? Vreemde dingen! Of ik ben echt pro tas inpakken geworden, dat kan natuurlijk ook ;)
Heb een rustige vlucht gehad en staan nu op het punt van landen. De piloot gaf net even door dat we 20 graden hebben in Nederland, wat een feest! Ik was al bang dat ik in de kou aan zou komen ;) En onder het motto van de Nieuw-Zeelandse dames die een jaar op reis zijn:
'Home is where your backpack is!' ben ik dus eigenlijk nooit weg geweest ;)
Van de honderden mensen die je ontmoet hou je hooguit enkele echte vrienden over bij wie de deur altijd open staat om ze nog is op te zoeken. Ik weet wie het zijn en weet ze te vinden! Haha. Maar nu eerst jullie, mijn lieve Nederlandse vrienden en familie weer kunnen knuffelen, voelt heerlijk!
Rust, anniche en sponzen! Mijn motto :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
